اثربخشي پروتكل يكپارچۀ درمان فراتشخيصي بر مهارت‌هاي اجتماعي دانش‌آموزان مضطرب و خودكارآمدي مادران آن‌ها

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي اثربخشي پروتكل يكپارچة درمان فراتشخيصي بر مهارت‌هاي اجتماعي دانش‌آموزان مضطرب و خودكارآمدي مادران آن‌ها بود. اين پژوهش از نوع شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه به همراه پيگيري يك‌ماهه و سه‌ماهه و از لحاظ هدف كاربردي بود. جامعة آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دختر ۸ تا ۱۱ ساله در سال تحصيلي 1400-1399 شهر تهران و مادران‌ آن‌ها بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس 30 نفر از دانش‌آموزان دختر مضطرب شناسايي شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه (15 نفر گروه گواه و 15 نفر گروه آزمايش) قرار گرفتند. ابزار استفاده‌شده در اين پژوهش شامل پرسشنامة مهارت‌هاي اجتماعي گرشام و اليوت (SSRS)، پرسشنامة اضطراب كودكان اسپنس (SCAS)،‌ فرم گزارش معلم (TRF) و پرسشنامة خودكارآمدي والدين دومكا (PSAM) بود كه دانش‌آموزان و مادرانشان قبل و بعد از مداخله و بعد از جلسه‌هاي پيگيري تكميل كردند. گروه آزمايش در 15 جلسة 60 دقيقه‌اي مداخله شركت كردند. درنهايت نيز داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (نسخة 24) و روش تحليل واريانس عاملي با اندازه‌گيري مكرر تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها نشان مي‌دهد پروتكل يكپارچة درمان فراتشخيصي بر افزايش مهارت‌هاي اجتماعي و كاهش مشكلات رفتاري كودكان و همچنين بر افزايش خودكارآمدي مادران اثر معنادار دارد (0/05 P). به‌نظر مي‌رسد مي‌توان پروتكل يكپارچة درمان فراتشخيصي را روشي براي بهبود مهارت‌هاي اجتماعي دانش‌آموزان مضطرب و خودكارآمدي مادران آن‌ها دانست.