مقايسۀ اثربخشي درمان شناختي-رفتاري و درمان مبتني بر تعهد و پذيرش (بستۀ درماني مبتني بر تجربه‌ها) بر اضطراب، افسردگي و كيفيت زندگي بيماران زن مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير

اين پژوهش با هدف مقايسۀ اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش (بستۀ درماني مبتني بر تجربه‌ها) با درمان شناختي-رفتاري بر كاهش اضطراب، افسردگي و افزايش سطح كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير انجام شد. روش پژوهش براساس هدف از نوع كاربردي و براساس روش گردآوري اطلاعات از نوع نيمه‌آزمايشي بود و در قالب طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و پيگيري دوماهه با گروه كنترل اجرا شد. جامعۀ آماري از ميان بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير بود كه در سال 1398-1397 به كلينيك‌هاي متخصصان گوارش در سطح اصفهان مراجعه كرده بودند. نمونۀ آماري شامل 39 نفر از بيماران زن بود كه به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و سپس به‌صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش پرسشنامۀ اضطراب (BAI)، افسردگي بك (BDI) و كيفيت زندگي (QOL-IBS) ويژۀ بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS 21 و به روش تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر انجام شد. نتايج نشان مي‌دهد هر دو درمان به كاهش اضطراب، افسردگي و افزايش سطح كيفيت زندگي بيماران منجر مي‌شود و پايداري اين اثر تا مرحلۀ پيگيري نيز ادامه دارد (0/01 p)، اما بين گروه‌هاي درماني تفاوت معناداري وجود ندارد؛ بنابراين استفاده از هريك از اين درمان‌ها با توجه به شرايط و پذيرش بيمار به‌عنوان درمان همراه توصيه مي‌شود.