اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي و تاب‌آوري بهبوديافتگان كوويد-19

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي و تاب‌آوري بهبوديافتگان كوويد-19 انجام شد. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه و دورۀ پيگيري سه‌ماهه بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل بهبوديافتگان كوويد-19 با سابقۀ بستري شهر بندرعباس در زمستان 1399 بود. از بين جامعۀ آماري، 27 بهبوديافتۀ كوويد-19 به‌صورت گلوله‌برفي انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند كه 13 نفر در گروه آزمايش (7 مرد و 6 زن) و 14 نفر (6 مرد و 8 زن) در گروه گواه بودند. افراد حاضر در گروه آزمايش، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ده جلسه) را طي دو ماه و نيم دريافت كردند. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامۀ تاب‌آوري و پرسشنامۀ كيفيت زندگي بود. داده‌ها به شيوۀ تحليل واريانس آميخته به‌وسيلۀ نرم‌افزار آماري SPSS-23 تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي (0001 P؛ 0.61=Eta؛ 38.75=F) و تاب‌آوري (0001 P؛ 0.62=Eta؛ 39.90=F) بهبوديافتگان كوويد-19 با سابقۀ بستري تأثير داشته است. بدين‌صورت كه اين درمان توانسته سبب بهبود كيفيت زندگي و تاب‌آوري آنان شود. براساس يافته‌هاي پژوهش حاضر، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، با بهره‌گيري از شش فرايند اصلي پذيرش، گسلش، خود به‌عنوان زمينه، ارتباط با زمان حال، ارزش‌ها و عمل متعهدانه مي‌تواند به‌عنوان درماني مؤثر در جهت بهبود كيفيت زندگي و تاب‌آوري بهبوديافتگان كوويد-19 به‌كار گرفته شود.