ارتباط بين شاخص فيتوكميكال رژيمي و عوامل تن‌سنجي با پيشرفت كبد چرب غير الكلي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

سابقه و هدف: : با توجه به شيوع بالاي كبد چرب غير الكلي در بيماران ديابتي نوع 2 و عوارض مخرب در كنار هم قرار گرفتن اين دو بيماري، هدف اين مطالعه ارزيابي ارتباط بين عوامل تغذيه اي مانند شاخص فيتوكميكال رژيمي، عوامل تن‌سنجي مرتبط با چاقي شكمي و پيشرفت كبد چرب در بيماران ديابتي نوع 2 مي‌باشد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه بيماران مبتلا به ديابت نوع دو با Controlled Attenuation Parameter (CAP) score 270≤ اندازه‌گيري شده با روش الاستوگرافي گذرا (TE) در گروه NAFLD و بيماران ديابت نوع دو با CAP score 270 در گروه كنترل قرار گرفتند. شاخص فيتوكميكال رژيمي (DPI) بر اساس داده‌هاي بدست آمده از پرسشنامه بسامد خوراكي 147 آيتمي محاسبه گرديدند. هم چنين، اندازه گيري‌هاي تن‌سنجي و تركيب بدن با استفاده از DEXA  (Dual-energy X-ray absorptiometry) انجام گرديد. نسبت شانس و فاصله اطمينان (OR, 95% CI) پيشرفت كبد چرب در بيماران ديابتي براي شاخص‌هاي ذكر شده در گروه‌هاي مختلف آن‌ها با استفاده از رگرسيون لجستيك و مدل‌هاي تعديل شده بدست آمد. يافته‌ها‌: گروه NAFLD متشكل از 133 و گروه كنترل متشكل از 67 شركت كننده مي‌باشند. افرادي كه مصرف بالاتر از ميانه شاخص فيتوكميكال رژيمي (DPI) داشتند، پس از تعديل همه مخدوشگر‌ها به ميزان 65% خطر كمتري براي پيشرفت كبد چرب نشان دادند (OR = 0.35, 95% CI: 0.12-0.98, P = 0.048). پس از تعديل مخدوشگر‌ها و به طور مستقل از BMI، رابطه مستقيم معني‌داري بين بالاترين سهك Trunk to Leg Ratio (TLR) (OR = 7.99, 95% CI: 2.43-126.26, P = 0.001) و Metabolic Score for Visceral Fat (METS-VF) (OR = 4.55, 95% CI: 1.46-14.2, P = 0.007) و پيشرفت كبد چرب يافت شد. نتيجه گيري: عوامل فيتوكميكالي رژيم غذايي داراي اثرات محافظتي بر پيشرفت NAFLD در بيماران ديابتي مي‌باشد. هم چنين عوامل تن‌سنجي METS-VF و TLR به عنوان دو شاخص جديد اندازه گيري چاقي شكمي كه عامل خطري براي پيشرفت NAFLD مي‌باشد، معرفي شدند.