گونه هاي بينامتني قرآن كريم در قصايد فريد اصفهاني (اسفرايني)

قرآن كريم، همواره يكي از سرچشمه‌هاي غني و لايزالي است كه شاعران و نويسندگان مسلمان از آن بهره برده‌اند. پيشينۀ بهره‌گيري از قرآن كريم در شعر فارسي، عمري به درازاي اسلام ايرانيان دارد. تناص (بينامتنيت) يكي از نظريه‌هاي نقدي ادبيِ جديد است كه در نيمۀ دوم قرن بيستم ميلادي توسط ژوليا كريستوا مطرح شد. در حقيقت، تناص، اصطلاحي جديد است كه داراي مفاهيمي قديمي در ادبيات است. پژوهش حاضر بر آن است با استفاده از روش توصيفي – تحليلي به بررسي انواع بينامتني در قصايد فريد اصفهاني، يكي از شاعران كمتر شناخته‌شدۀ هم‌عصر سعدي، بپردازد. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه وي بيشترين بهره را از بينامتني جزئي برده كه در قالب كلمات، جملات و عبارات قرآني رخ نمايانده است. نيز مي‌توان بينامتني اشاره‌اي (تلميحي) را يكي ديگر از پركاربردترين انواع بينامتني در شعر وي دانست كه در قالب فراخواني داستان‌ها و شخصيت‌هاي قرآني نمايان شده است. شاعر به ندرت از بينامتني الهامي و مفهومي بهره گرفته است.