ارزيابي روند تخريب اراضي در نمونه‌هاي اقليمي استان فارس با استفاده از سنجش از دور و متغيرهاي اقليمي

روند تخريب اراضي در كشورهاي در حال توسعه رو به افزايش بوده است. تغييرات اقليم و كاربري اراضي در استان فارس در چند دهۀ گذشته روند تخريب و بيابان‏زايي را دوچندان كرده است. در تحقيق حاضر از داده‏هاي ماهواره‏اي براي بررسي تغييرات زماني و مكاني پوشش‏گياهي و ارتباط آن با تغييرات اقليمي در نمونه‏هاي اقليمي استان فارس در سال‏هاي 2000 تا 2020 بهره گرفته شد. روند زماني تغييرات اين متغيرها با آناليز روند من-كندال و براي تعيين زمان تغيير و همبستگي مكاني به‌ترتيب از آزمون پتيت و آزمون همبستگي پيرسون استفاده شد. روند تغييرات NDVI در اقليم‏هاي خشك و فراخشك رو به افزايش و نقطۀ تغيير از سال 2010 به بعد بوده است. بر اين اساس، مي‏توان انتظار داشت به اين معنا كه در بيشتر مناطق فارس كاهش نسبت بارش به تبخير بالقوه (افزايش تبخير) رخ داده و روند تخريب رو به افزايش خواهد بود. بارش فاقد روند و دماي سطح زمين رو به كاهش است. الگوي مكاني روند NDVI و بارش در بيش از 70 درصد منطقه افزايشي (جنوبي) و AI و LST در بيش از 65 درصد منطقه (مركزي) در حال كاهش است. بررسي همبستگي مكاني تغييرات NDVI با متغيرهاي LST، بارش و AI نشان داد در مناطق مختلف اقليمي نوع رابطه و قدرت همبستگي متفاوت بوده است. قوي‏ترين روابط همبستگي در اقليم‏هاي فراخشك سرد در شمال شرق و مديترانه‏اي معتدل كه در شمال غرب استان واقع شده است، ديده شد.