ارزيابي تغييرات مؤلفه ‏هاي اقليمي آينده از شمال تا جنوب غرب ايران

تغييرات اقليمي از چالش‏هاي پيشروي بشر محسوب مي‏شود. اين رويداد تمامي نقاط جهان از جمله ايران را متأثر مي‏سازد. بنابراين، درك نوسان‌هاي جوي و پيش‏نگري‏ آن مي‏تواند براي برنامه‏ريزي‏هاي آتي در مناطق مختلف راهگشا باشد. در همين راستا، پژوهش حاضر با استفاده از شش مدل گردش عمومي (GCM) تغييرات اقليمي را براي برخي ايستگاه‏ها در شمال غرب، غرب و جنوب غرب ايران تحت سه سناريوي مختلف RCP2.5 (خوش‌بينانه)، RCP4.5 (مياني) و RCP8.5 (بدبينانه) با استفاده از LARS-WG طي 2021-2100 ارزيابي كرده است. بر اساس نتايج، بيشترين مقادير تحت RCP8.5 و در NorESM1.1، CanESM2 و HadGEM2-ES به‌ترتيب براي ساعت‌هاي آفتاب، دماي حداقل و حداكثر مشاهده شد. در مقايسه با دورۀ پايه: ايستگاه اليگودرز طي سال‏هاي 2081ـ 2100 با افزايش 69 و 25 درصدي بيشترين افزايش دما را براي حداقل و حداكثر دما از خود نشان داد. ايستگاه اهواز با 35.4 درصد طي سال‌هاي 2061ـ 2080 براي بارندگي روزانه و ايستگاه پارس‌آباد با 9.8 درصد طي سال‌هاي 2041-2060 براي ساعت‌هاي آفتابي در رتبه‌هاي بالا قرار گرفتند. از سوي ديگر، كمترين مقادير روزانه نسبت به دورۀ پايه در سناريوهاي RCP2.6 و RCP4.5 در اهواز با 0.23 درصد كاهش در دماي حداقل و 2.93 درصد افزايش براي حداكثر دما مشاهده شد. همچنين، بارش روزانه در ايستگاه پارس‌آباد 8.63 درصد و ساعت‌هاي آفتابي روزانه در ايستگاه ميانه تا 14.54 درصد نسبت به دوره‌هاي پايه كاهش يافته است. به طور كلي، احتمالاً در آينده، ايستگاه جنوب غربي با بارندگي بيشتر و شمال غرب با بارندگي كمتر مواجه مي‌شوند.