تحليلي بر سطح توسعه شاخص‌هاي آموزشي به‌عنوان عاملي جهت ارزيابي نابرابري‌ها و نيل به عدالت آموزشي پايدار: مطالعه موردي، مناطق آموزش و پرورش استان مازندران

هدف: در حال حاضر نابرابري هاي آموزشي، يكي از عوامل بسيار مهم در حوزه برنامه ريزي آموزشي مي باشد كه نقش مهم و تعيين كننده اي گسترش عدالت آموزشي و توسعه عدالت اجتماعي دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي سطح توسعه شاخص‌هاي آموزشي به عنوان عاملي جهت ارزيابي نابرابري‌ها و نيل به عدالت آموزشي پايدار در شهرستان‌هاي استان مازندران انجام است. روش: روش تحقيق از نوع توصيفي تحليلي است كه به روش پيمايشي اجرا شده است. اطلاعات مورد نياز با استفاده از بررسي اسناد مربوطه و اجراي پرسشنامه، جمع آوري شد. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان سال آخر دوره دوم متوسطه 22 شهرستان استان مازندران در سال تحصيلي 400 ـ 1399 مي‌باشد (21981 =N). جهت انتخاب نمونه، از روش نمونه‌گيري طبقه‌اي با انتساب متناسب، 924 نفر انتخاب شده است. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‎افزار (SPSS)، (Excel) و (ArcGIS) انجام گرفته و از مدل (TOPSIS)، ضريب آنتروپي شانون و آزمون F استفاده شده است. يافته‌ها: شهرستان‌هاي سوادكوه شمالي (با ضريب 0.995)، سيمرغ (با ضريب 0.685)، جويبار (با ضريب 0.354) به ترتيب در بالاترين رتبه و شهرستان‌هاي محمودآباد (با ضريب 0.0204)، آمل (با ضريب 0.0176) و بهشهر (با ضريب 0.0121) داراي ضعيف‌ترين وضعيت به لحاظ برخورداري از نظر شاخص‌هاي آموزشي(درون داد، فرآيند و برون داد) مورد نظر اين مطالعه مي‌باشند.نتيجه‌گيري: براساس نتايج بدست آمده، شهرستان‌هاي استان مازندران از نظر توسعه شاخص‌هاي آموزشي در يك سطح نبوده و اين استان براي نيل به عدالت آموزشي پايدار نيازمند بازبيني در بسياري از برنامه‌ها مي‌باشد. نوآوري و اصالت: تا به حال تحقيقي جامع به منظور بررسي نابرابري هاي آموزشي در ارتباط با عدالت آموزشي صورت نگرفته است. در اين تحقيق سعي شد بصورت همه جانبه به عوامل موثر بر نابرابري آموزشي و بررسي جامع اثرات آن در عدالت آموزشي پرداخته شود.