شناسايي مناطق مستعد آلودگي زيست محيطي سواحل خليج چابهار

خليج چابهار با طول 17كيلومتر، عرض20 كيلومتر بزرگترين خليج در سواحل جنوب شرق ايران مي باشد كه از طريق دهانه‌اي به عرض 13/5 كيلومتر با درياي عمان ارتباط دارد. از ديدگاه زمين شناسي ساختاري منطقه مورد مطالعه در پهنه زمين‌شناسي مكران واقع مي‌باشد. از آنجاييكه آلودگي آبها و رسوبات توسط فلزات سنگين و تاثير آنها بر اكوسيستم بسيار مهم مي‌باشد در اين تحقيق سعي گرديده ميزان آلودگي فلزات سنگين در رسوبات خليج چابهار مورد بررسي قرار گيرد. براي اين منظور تعداد 13 نمونه رسوب سطحي از بستر خليج چابهار برداشت گرديد و در آزمايشگاه مورد آناليزهاي رسوب شناسي و زمين شيمي قرار‌گرفتند. به همين منظور رسوبات دانه‌ريز (كوچكتر از200 مش) براي تعيين عناصر اصلي، فرعي و فلزات سنگين تجزيه ICP شدند. با مقايسه آناليزهاي دانه‌بندى و زمين‌شيمي رسوبات، مناطق مستعد آلودگي شناسايي گرديد. بر‌اساس طبقه‌بندي فولك 1984 در رسوبات بستر خليج چابهار 9 تيپ رسوبى شامل گراول، ماسه، سيلت، گل، سيلت ماسه‌اي، رس ماسه‌اي، گل ماسه‌اي، ماسه‌سيلتي و ماسه‌گلي شناسايى شدند. برخى عناصر سنگين از قبيل آرسنيك، بيسموت، كروم، استرانسيوم، روي، تنگستن و مس در رسوبات واقع در خليج چابهار به ويژه منطقه كنارك و حاشيه اسكله شهيد بهشتى داراي تمركز بالايي است. به نظر مي‌رسد دليل اين آلودگي، منشاء انسانزاد مانند آلودگي‌هاي ناشي از تعمير و نگهداري لنج‌ها و قايق‌هاي صيادي باشد.