مدلسازي كمي و كيفي رواناب شهري با بهره‌گيري از روش‌هاي توسعه كم اثر (مطالعه موردي: منطقه 10 شهرداري تهران)

امروزه مديريت رواناب شهري يكي از مباحث مهم در مديريت شهري محسوب مي‌شود به گونه‌اي كه روش‌هاي مختلفي جهت كنترل كمي و كيفي سيلاب در محدوده شهري به صورت روش‌هاي توسعه كم اثر پيشنهاد شده است. در اين پژوهش، ابتدا با استفاده از اطلاعات به دست آمده از محدوده مورد مطالعه كه منطقه ده شهرداري تهران مي‌باشد، مدلسازي كمي در نرم افزار EPA SWMM انجام شد و نقاط بالقوه از نظر عمق آبگرفتگي، حجم، سرعت و دبي سيلاب به دست آمد. سپس با استفاده از روش‌هاي سلول ماند بيولوژيكي و روسازي نفوذپذير كه براي محدوده مورد مطالعه قابليت اجرايي دارند، پارامترهاي كمي ذكر شده در حالت كاربرد تكي (سناريو 2 و 3) و تركيبي (سناريو 4) اين روش‌ها با شرايط بدون استفاده از آن‌ها (سناريو1) مورد مقايسه قرار گرفت. در مدلسازي كيفي نيز پارامترهاي غلظت مواد جامد معلق، نيتروژن كل و فسفر كل به عنوان پارامترهاي كليدي جهت مدلسازي كيفي تعريف شد و مشابه حالت كمي، ميزان غلظت‌هاي موجود براي سناريوهاي مختلف مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين پژوهش نشان داد كه اثرپذيري اين روش‌ها در كاهش پارامترهاي كيفي نسبت به حالت كمي بيشتر بوده به گونه‌اي كه در سناريو 4 مي‌توان حدود 77 درصد از غلظت كل مواد جامد معلق را كاهش داد در حالي كه تأثير اين سناريو در كاهش دبي پيك سيلاب حدود 55 درصد است. همچنين، در حالت كمي بيشترين تأثير اين روش‌ها بر روي دبي پيك سيلاب و عمق آبگرفتگي (به ترتيب) مي‌باشد و در حالت كيفي نيز اين روش‌ها در كاهش غلظت پارامتر TSS نسبت به ساير پارامترها تأثير بيشتري دارد. در حالت استفاده تكي نيز كارايي روش روسازي نفوذپذير نسبت به سلول ماند بيولوژيكي در مدل كمي و كيفي بهتر مي‌باشد. اين نتايج مي‌تواند به تصميم‌گيرندگان مربوطه جهت اجراي روش‌هاي مؤثر براي كنترل كمي و كيفي رواناب شهري كمك نمايد.