استراتژي علم مخاطره‌شناسي؛ آيا علم مخاطره‌شناسي استراتژي دارد؟

براي بررسي ماهيت علمي مخاطره‌شناسي علي رغم تلاش‌هايي كه  صورت گرفته است ، ناچيز است  و اين يك چالش جهاني است.  زيرا تحقيقات علمي-تجربي اندكي در اين زمينه وجود دارد. از طرفي ، در بسياري از كشورها نگاه سنتي به اين علم بيشتر از نگاه آكادميك است. دانشمندان معاصر علوم شناختي مربوط به مخاطرات با توسعه و تبيين ماهيت دانشي مخاطرات، پيچيدگي تحقيق علمي مربوط به مخاطرات را از طريق بررسي مستقيم رويدادهاي مخاطره‌آميز و عمل آزمايشگاهي و كار گاهي  و تدوين سناريو  به شناختي  ساده تبديل مي‌كنند. استراتژي مخاطره‌شناسي هم بر همين مبنا تبيين مي‌شود. يعني ساده سازي دانش مخاطره شناسي . پرسش «آيا دانش مخاطره‌شناسي استراتژي دارد و اگر دارد، چيست؟» در همين راستاست. پاسخ به اين پرسش از بررسي رويدادهاي مخاطره‌آميز، واكنش علمي به آن رويدادها و توسعۀ دانشي مخاطره‌شناسي در طول زمان حاصل شده و مي‌شود. بنابراين هدف اين مقاله،  ضمن معرفي استراتژي دانش مخاطره‌شناسي، نشان دادن نقش فرادستي استراتژي براي تقويت بنيان فكري مخاطره‌شناسي و ارائۀ بينشي از ماهيت علمي و سودمندي اين دانش در زمان معاصر است. اين مقاله با استفاده از روش تبيين كيفي و در نظر گرفتن پيشفرض‌هاي مؤثر بر تصميم‌سازي و تصميم‌گيري و انتخاب بهترين رويكرد دانشي نوشته شد. نتيجه اين است كه چهارده  استراتژي براي مخاطره‌شناسي تبيين شد. نوآوري اين مقاله، ابداع مفاهيم جديد و قابل اعتماد در مورد مخاطرات و شناخت رويكردي جديدتر در مواجهه با آن و توجه قرار دادن مكتب طراحي اين علم است كه اميد است راهبردهايي  آموزنده براي تقويت دانش  مخاطرات  در حال و آينده باشد و  به كارگروه‌هاي ملي و بين‌المللي كمك ‌كند تا اثر مخاطرات را با بهره‌گيري از استراتژي، كاهش دهند.