واكاوي چالش ‌هاي و سياست‌ هاي امويان در اداره كرمان

كرمان در دوره باستان از زمان هخامنشيان تا پايان ساسانيان همواره ساتراپي، استان و ولايتي مستقل بوده كه گاه توسط شاهزادگان ساساني اداره مي‌شد. اين ولايت پس از فتح توسط اعراب مسلمان تا دهه 50 ولايت مستقلي نبود چراكه از نيمه دوم قرن اول هجري تا حدود سال 129 ه.ق (يا 156 ه.ق/ 779 م) ضميمه خراسان شد. موقعيت جغرافيايي كرمان و دوري اين منطقه از مركز خلافت موجب شد تا اين ولايت كانون چالش‌هاي متعدد سياسي، اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي گردد. در اين بررسي كه به روش توصيفي– تحليلي و با اتكا به منابع كتابخانه‌اي انجام يافته است، كوشش شده تا با واكاوي مشكلات و چالش‌هاي پيش روي واليان اموي در اداره كرمان، سياست‌ها و اقدامات آنان مورد بررسي قرار داده شود. نتايج تحقيق حاضر نشان مي‌دهد كه فعاليت گروه‌هاي مخالف خلافت مانند خوارج، نارضايتي مردم، فشارهاي مالياتي و استقلال واليان و عاملان حكومتي، اداره كرمان را با چالش‌هاي متعدد مواجه ساخته بود. امويان با اعزام واليان متعدد كوشيدند تا با اعمال سياست‌هاي خشونت‌آميز و سخت‌گيرانه شرايط را تحت كنترل خويش درآورند؛ با اين‌حال عدم مداراي آنان با اهالي كرمان موجب از دست رفتن امنيت و موقعيت اقتصادي اين ولايت شد و كرمان را هرچه بيشتر به كانون شورش‌ها تبديل كرد.