وقوع نزاع طايفه‌اي-ايلي در مناطق مرزي و عوامل مؤثر بر آن موردمطالعه: شهر پارس‌آباد

شهر پارس‌آباد از توابع استان اردبيل، به دليل بافت سنتي، ايلي و سرمايه اجتماعي درون‌گروهي، ميزان نزاع و درگيري بالايي را به خود اختصاص داده است. شهر پارس‌آباد، يك جامعه با ساختار جمعي-سنتي و شاهد نزاع طايفه‌اي –ايلي زيادي هست، هدف اين پژوهش، مطالعه درباره وقوع نزاع طايفه‌اي-ايلي و عوامل مؤثر بر آن است. روش پژوهش از نوع كمي-پيمايش و ابزار آن پرسشنامه محقق ساخته و استاندارد، روش نمونه‌گيري از نوع خوشه‌اي تصادفي و حجم نمونه برابر با 384 نفر (طبق فرمول كوكران) انتخاب‌شده است. پشتوانه نظري پژوهش، نظريه جمع‌گرايي (سرمايه اجتماعي محدودكننده گروهي) است. نتايج نشان مي‌دهد كه ميزان گرايش به نزاع طايفه‌اي-ايلي در بين مردان (13/69) در مقايسه با زنان؛ افراد مجرد (13/70) نسبت به گروه متأهل، گروه سني 18 تا 3۰ سال (14/18) در مقايسه با گروهاي سني بالاي 30 سال، افراد بيسواد و ابتدايي (13/95) در مقايسه با ساير گروه‌هاي تحصيلي، گروه شغلي بيكار (14/20) و دامدار (14/05) در مقايسه با گروه شغلي دانشجو، كشاورزي و دولتي، گروه طبقه پايين (13/71) نسبت به طبقه بالا و متوسط و درنهايت ساكنان محيط روستايي (13/98) نسبت به ساكنان شهري، بيشتر است. نتايج استنباطي نشان مي‌دهد كه بين اعتماد درون‌گروهي (0/341)؛ انسجام درون‌گروهي (0/209)؛ نابرابري قدرت اجتماعي (0/171)؛ تعلق طايفه‌اي-ايلي (0/450)؛ تعصب اجتماعي (0/382)؛ داغ ننگ ايلي (0/118)؛ محروميت نسبي (0/390)؛ تصور خير محدود (0/226)؛ سطح طبقه اجتماعي (0/238-) با نزاع طايفه اي-ايلي رابطه معناداري داشته است. درمجموع ضريب همبستگي چندگانه برابر با 0/289 و ضريب تبيين كلي برابر با 0/263 است.