مدعيان دروغين و شگردهاي تبليغي آنها در سده‌هاي ميانه تاريخ ايران

در ﺳﺪه ﻫﺎي ﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﻼمي اﻳﺮان ﻣﺪﻋﻴﺎن دروﻏﻴﻦ زﻳﺎدي ﺑﺎ ادﻋﺎﻫﺎيي ﭼﻮن ﻣﻬﺪوﻳﺖ، اﻣﺎﻣﺖ،ﻧﺒﻮت و اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻇﻬﻮر ﻛﺮدﻧﺪ.آﻧﺎن ﺑﺮاي ﺑﺎورﭘﺬﻳﺮي ﻋﻤﻮمي و ﺑﻮاﺳﻄﻪ ﻧﻔﻮذ در ﺗﺎر و ﭘﻮد اﺟﺘﻤﺎع،ﺟﺬب و ﺟﻠﺐ ﺣﻤﺎﻳﺘﻬﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻧﻴﺰ در ﺟﻬﺖ واﻛﻨﺶ ﺑﻪ ﻃﺮح ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮدﻳﺪ و ﺷﻬﺒﻪ ﺑﻪ وﻳﮋه از ﺳﻮي ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻫﺪاف و اﻧﮕﻴﺰه ﻫﺎي دﻋﺎوﻳﺸﺎن، ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اي از ﺷﮕﺮدﻫﺎي ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻟﺬا ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﻪ روش ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ و ﺑﺎ ﻃﺮح اﻳـﻦ ﭘﺮﺳـﺶ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻴﺎن دروﻏﻴﻦ در ﺳﺪه ﻫﺎي ﻣﻴﺎﻧـﻪ ﺗـﺎرﻳﺦ اﻳﺮاﻧـﺪاراي ﭼـﻪ ﺷـﮕﺮدﻫﺎي ﺗﺒﻠﻴﻐـﻲ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﺑﻪ روش ﺗﻮﺻﻴفي - ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ و در راﺳﺘﺎي اراﺋﻪ اﻟﮕﻮيي از ﺑﺤﺚ در ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان،درﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ادﻋﺎي ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺟﻬﺎن ﻣﺎوراء و در ﻧﺘﻴﺠﻪ درﻳﺎﻓﺖ اﻟﻬﺎم از ﺟﻬﺎن ﻏﻴﺐ و ﻣﻌﻨﺎ،ﺷـﺒﻴﻪ ﺳﺎزي ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع) و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ادﻋﺎي ﺑﺮﺧﻮرداري از ﻛﺮاﻣﺎت ﻣﻌﻨﻮي، اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻧﺎﻓﺬ رﻳﺎﺿﺖ و ﺗﺼﻮف، ﺗﺒﺎرﺳﺎزي دروﻏﻴﻦ، ﺗﻴﺮه اﻧﮕﺎري ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻧﻮﻳﺪ آﻳﻨـﺪه اي روﺷﻦ ﺑﺮاي ﭘﻴﺮوان، اﻧﺠﺎم ﺳﺤﺮ و ﺟﺎدو و ﺷﻌﺒﺪه و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻧﻘﺎب در دﺳﺘﻮر ﻛﺎر ﻣﺪﻋﻴﺎن و ﻣﺘﻔﻜﺮان ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﻴﺸﺎن ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. بي ﺗﺮدﻳﺪ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺷـﮕﺮدﻫﺎي تبليغي در راﺳﺘﺎي اﻗﻨﺎع اﻓﻜﺎر ﻋﻤﻮمي، اﻳﺠﺎد ﻓﻀﺎي ﻗﺪسي و اﻟﻮهي ﭘﻴﺮاﻣﻮن ادﻋﺎ، ﺷﺨﺺ ﻣﺪعي و ﻧﻴﺰ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻨﺸﻌﺐ از آن ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺒﺮد ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺳﻴﺎسي ﻣﺬﻫبي ﺻﻮرت مي ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.