ارزيابي مقاومت به خشكي دو گونه بروموس (Bromus kopetdaghenis و Bromus tometolus) با استفاده از همزيستي ميكوريزايي

به‌منظور مطالعه ارزيابي مقاومت به خشكي دو گونه بروموس با استفاده از هم زيستي ميكوريزايي، آزمايشي به‌صورت اسپليت اسپليت پلات در قالب طرح پايه بلوك كامل تصادفي با چهار تكرار در دو سال زراعي 97-1396 و 98-1397 در جنوب استان تهران انجام گرفت. كرت اصلي شامل تنش خشكي در سه سطح شامل شاهد (بدون تنش در حد ظرفيت زراعي) (S1)، تنش متوسط (60 درصد ظرفيت زراعي) (S2)، تنش شديد (40 درصد ظرفيت زراعي) (S3) و كرت فرعي نيز شامل كاربرد قارچ ميكوريزا در سه سطح شامل بدون ميكوريزا به‌عنوان شاهد (M1)، گونه Glomus intraradices (M2)، گونه  Glomus mosseae (M3)، دو گونه گياه بروموس نيز به‌عنوان كرت فرعي در دو سطح شامل كوپه داغي Bromus kopetdaghensis (B1) و علف پشمكي Bromus tometolus (B2) در نظر گرفته شدند. نتايج نشان دادند كه تنش خشكي منجربه كاهش تعداد برگ شد. ميزان ميانگين هندسي بهره وري (GMP) و ميانگين حسابي بهره وري (MP) در شرايط تنش متوسط بالاتر از تنش شديد بود. استفاده از گونه ميكوريزا (M2) منجربه افزايش معني دار تعداد برگ، كيفيت گياه و شاخص ميانگين حسابي بهره وري گرديد. در مقايسه ميانگين (S×M)، تنش خشكي  و كاربرد ميكوريزا منجربه افزايش طول ريشه و وزن خشك كل گياه شد. بيش ترين وزن خشك كل گياه در شرايط (S3M2) به ميزان 8.6 گرم و طول ريشه در شرايط (S3M3) به ميزان 37.7 سانتي متر حاصل شد. كاربرد (M2) در سطح سوم تنش منجربه افزايش 21.1 درصدي وزن خشك كل گياه نسبت عدم كاربرد ميكوريزا در همين سطح تنش گرديد. همچنين تنش منجر به كاهش كيفيت گياه شد و در هر سه سطح تنش خشكي، كاربرد ميكوريزا منجربه افزايش معني دار كيفيت گياه نسبت به شاهد گرديد و اين افزايش در M2 بيش تر از M3 بود. در اين آزمايش بيش ترين طول ريشه در (S3B2) حاصل گرديد. در مقايسه ميانگين اثر متقابل (M×B)، بيش ترين طول ريشه در شرايط M3B2  حاصل شد. بر اساس نتايج مقايسه ميانگين اثر متقابل (S×M×B)، بيشترين ارتفاع گياه در تيمار (S1M2B2) به دست آمد. بيش ترين GMP در هر دو سال در گونه علف پشمكي همراه با كاربرد گونه ميكوريزا G. intraradices (M2B2Y1) و (M2B2Y2) حاصل شد. بر اساس نتايج اثر متقابل (S×M×B×Y)، بيش ترين شاخص تحمل به خشكي S3M2B2Y2 و S3M2B2Y1 به دست آمد.