برخورداري گروه هاي خاص از حق تامين اجتماعي در پرتو معيارهاي بين المللي و داخلي

اصل فراگير بودن به معني دسترسي همگان به تامين اجتماعي است؛ اين درحالي است كه برخي گرو‌ه هاي اجتماعي آسيب پذير به اين حق دسترسي ندارند يا نسبت به آن ها تبعيض اعمال مي شود. هدف اين پژوهش، تمركز بر برابري در برخورداري از تامين اجتماعي به عنوان يك حق بشري براي گروه هاي خاص است. در اين مقاله از روش تحليلي - توصيفي استفاده شده است و وضعيت موجود نظام تامين اجتماعي ايران در تحقق «اعمال اصل برابري در تامين اجتماعي براي گروه هاي خاص» در مقايسه با معيارهاي حقوق بشري مورد تحليل قرار گرفته است تا كم و كيف تحقق برابري در حقوق تامين اجتماعي در ايران با تاكيد بر اصل شمول بررسي گردد. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه تعميم و توسعه تامين اجتماعي نسبت به همه اقشار جامعه، همواره با مشكلاتي مواجه بوده است كه در نتيجه آن برخي از اقشار جامعه از دستيابي به تامين اجتماعي به عنوان يك حق رفاهي محروم اند.  همچنين وجود تفاوت هايي از جمله نژاد، رنگ، خصوصيات محيطي، وضع تاريخي، سياسي و مالي، بهره هوشي، قابليّت فنّي و ويژگي هاي جسمي باعث مي شود كه همة انسان ها در يك گروه قرار نگيرند و قوانين، امكانات و فرصت ها براي همة آن ها يكسان نباشد و در طبقات و گروه هاي متعدّد دسته بندي شده و با افراد هر طبقه و گروه يكسان برخورد نشود. نظام حقوقي تامين اجتماعي ايران بايد به گروه‌هايي كه در موضع ضعف مي باشند توجه ويژه اي مبذول دارد و دولت بايد نظام مطلوب براي دسترسي افراد آسيب پذير به تامين اجتماعي را تعبيه نمايد.