مطالعه تطبيقي خاتمه دادن به قرارداد به عنوان شيوه جبران خسارت در حقوق اسلام و اسناد بين المللي

خاتمه دادن به قرارداد، يكي از شيوه هاي جبران خسارت يا ضمانت اجراهاي نقض مفاد قرارداد است كه  متعهد له مي تواند به آن تمسك جويد. در نوشتار حاضر، اين شيوه ي جبران به صورت توصيفي تحليلي و با بهره گيري از منابع كتابخانه اي مورد مطالعه ي تطبيقي قرار گرفته است. اين شيوه در فقه اماميه ، حقوق ايران و اسناد بين المللي پيش بيني شده است. ليكن در اين عرصه تفاوتهايي ميان حقوق اسلام و اسناد مذكور به چشم مي خورد. طبق نظر مشهور در فقه اماميه با فرض امكان الزام و اجبار متعهد به اجراي تعهد ، متعهد له حق خاتمه دادن به قرارداد را نخواهد داشت. در حقوق ايران نيز به پيروي از نظر مشهور فقهي ، متعهد له ابتدا بايد تقاضاي الزام به اجراي تعهد را نمايد و چنانچه اجبار متعهد امكان پذير نباشد حق دارد كه قرارداد را خاتمه دهد. برخلاف حقوق ايران كه الزام به اجراي تعهد و فسخ قرارداد در طول يكديگرند، در اسناد بين المللي حق الزام به اجراي تعهد و حق خاتمه دادن به قرارداد در عرض يكديگر هستند يعني متعهدله در توسل به هريك مخير بوده و براي پايان دادن به قرارداد نيازي به تقاضاي قبلي مبني بر الزام متعهد به اجراي تعهد ندارد.