نقش ميانجي‌گري درگيري‌تحصيلي در رابطه خودتعيين‌گري و مديريت ‎زمان دانش‌آموزان دختر دورۀ متوسطۀ دوّم

پژوهش حاضر با هدف، تعيين نقش ميانجي‌گري درگيري‌تحصيلي را در رابطه‌ي خودتعيين‌گري و مديريت‎زمان دانش‌آموزان انجام گرفت. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. كه در سال تحصيلي 98-99 انجام گرفت. جامعه آماري كليه‌ي دانش‌آموزان دختر متوسطه دوم (8860 نفر) شهر يزد بودند كه به روش نمونه‌گيري از نوع تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي، به تعداد 314 دانش‌آموز انتخاب شدند. ابزار پژوهش، سه پرسشنامه مديريت‎زمان ماكان (1994)، خودتعيين‌گري گارديا، دسي و ريان (2000) و درگيري‌تحصيلي ريو (2013) پاسخ بود. به‌منظور تحليل داده‌ها از روش تحليل مسير و نرم افزار ليزرل استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد، رابطه خودتعيين‌گري و مديريت‌زمان مثبت، مستقيم و معني‌دار (15/0 r=) است. همچنين، درگيري‌تحصيلي و مديريت‌زمان رابطه مثبت، مستقيم و معني‌داري (59/0r=) داشتند. نتايج، به اين نكته اشاره داشتند كه رابطه خودتعيين‌گري و درگيري‌تحصيلي مثبت، مستقيم و معني‌دار (46/0r= ) گزارش شد و خودتعيين‌گري بر مديريت‌زمان با توجّه به نقش ميانجي درگيري‌تحصيلي، رابطه غير‌مستقيم و مثبت داشت. مي‌توان نتيجه گرفت، با ايجاد محيط‌هاي آموزشي كه ارضاي نيازهاي روان‌شناختي دانش‌آموزان را در اولويت قرار مي‌دهند، مي‌توان درگيري تحصيلي را افزايش داد و به مديريت زمان مؤثر كمك كرد. بدين‌منظور به مشاوران مدرسه پيشنهاد مي‌شود، كارگاه آموزشي خودشناسي، هدف‌گزيني و مهارت‌هاي ارتباطي براي دانش‌آموزان دبيرستاني و كارگاه آموزشي مديريت‌زمان، مهارت‌هاي ارتباطي و مديريت كلاس براي معلمان برگزار كنند.