مدل علي جو رواني ـ اجتماعي كلاس و احساس دلزدگي تحصيلي با نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تحصيلي در دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير ابعاد جوّ رواني- اجتماعي كلاس بر احساس دلزدگي تحصيلي دانش‌آموزان دبيرستاني با نقش واسطه‌اي ابعاد خودكارآمدي تحصيلي بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دختر و پسر سال سوم دوره دوم متوسطه شهر برازجان در سال تحصيلي 97- 1396 بود كه با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي تعداد 328 نفر به عنوان نمونه انتخاب گرديدند و به پرسشنامه‌هاي پژوهش كه شامل مقياس دلزدگي تحصيلي پكران، گوئتز و پري (2005)، مقياس جو رواني- اجتماعي كلاس ميشو، كومئو و گوپيل (1985) و مقياس خودكارآمدي تحصيلي موريس (2001) بود پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل معادلات ساختاري استفاده شده است. يافته‌ها نشان داد كه ابعاد مشاركت دانش‌آموزان در فعاليت‌هاي كلاسي، بكاربستن مقررات و پشتيباني، مستقيماً قادر به پيش‌بيني دلزدگي تحصيلي هستند. در بررسي اثرات غيرمستقيم نيز مشخص شد كه ابعاد دلبستگي و پشتيباني جوّ رواني ـ اجتماعي كلاس با واسطه‌گري خودكارآمدي تحصيلي منجر به كاهش دلزدگي مي‌شوند. از طرفي بعد دلبستگي با ميانجي‌گري خودكارآمدي اجتماعي منجر به افزايش دلزدگي تحصيلي دانش‌آموزان مي‌شود. بر اساس اين نتايج مي توان به معلمان توصيه كرد كه با ايجاد يكي جو رواني ـ اجتماعي مشاركتي، قاعده‌مند و حمايتي كه تقويت كننده خودكارآمدي تحصيلي است در جهت كاهش دلزدگي نسبت به كلاس و يادگيري اقدام كنند.