مدل‌يابي معادلات ساختاري سازگاري تحصيلي بر مبناي خودكارآمدي تحصيلي با ميانجي گري خستگي هيجاني در دانش‌آموزان

پژوهش حاضر با هدف مدل يابي معادلات ساختاري سازگاري تحصيلي بر مبناي خودكارآمدي تحصيلي با ميانجي گري خستگي هيجاني در دانش‌آموزان انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانش‌آموزان دوره اول و دوم متوسطه شهر اردبيل در سال 1399 تشكيل داد. از اين جامعه نمونه اي به حجم 250 نفر به روش نمونه گيري در دسترس با توجه به شرايط كرونا انتخاب و به پرسشنامه هاي سازگاري تحصيلي، خودكارآمدي تحصيلي و خستگي هيجاني پاسخ دادند. داده‌هاي به ‌دست آمده با استفاده از آزمون‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و مدل‌يابي معادلات ساختاري با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS 25 و 8.8 Lisrel تحليل شد. نتايج نشان داد كه سازگاري تحصيلي با نمره كل خودكارآمدي تحصيلي ارتباط مثبت و با خستگي هيجاني ارتباط منفي دارد. همچنين خستگي هيجاني با نمره كل خودكارآمدي تحصيلي ارتباط منفي دارد (0/001 p). شاخص هاي برازش مدل نيز، خودكارآمدي تحصيلي بر ساختاري تحصيلي را با ميانجيگري خستگي هيجاني تأييد كرد. از لحاظ كاربردي برگزاري كارگاه هاي آموزشي جهت افزايش مديريت هيجان و خودكارآمدي تحصيلي توسط روانشناسان و مشاوران پيشنهاد مي گردد.