رابطه ي‌ اضطراب و خودكارآمدي با اهمال‌كاري تحصيلي در دانشجويان: نقش واسطه‌اي كمال‌گرايي

هدف اين پژوهش بررسي نقش واسطه اي كمال گرايي در رابطه ميان اضطراب حالت صفت - و خودكارآمدي با اهمال كاري تحصيلي در دانشجويان شهر تهران بود. اين پژوهش از نوع همبستگي و مبتني بر مدل يابي معادلات ساختاري انجام شد. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل دانشجويان دانشگاه پيام نور شهر تهران در سال تحصيلي 98 - 97 بود و نمونه مورد بررسي با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي با حجم 349 نفر ( 184 مرد و 165 زن) انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي خودكارآمدي عمومي (شرر و همكاران، 1982 )، كمال گرايي (فراست و همكاران، 1990 )، اهمال كاري (سولمون و همكاران، 1984 ) و اضطراب حالت صفت (اسپيلبرگر، - 1983 ) پاسخ دادند. نتايج به دست آمده با استفاده از معادلات ساختاري تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها نشان دادند كه بر اساس اضطراب صفت- حالت، خودكارآمدي و كمالگرايي مثبت مي توان اهمالكاري تحصيلي را پيشبيني نمود و كمال گرايي منفي نيز به طور معناداري اهمال كاري تحصيلي را در سطح معناداري 01 / 0 = P پيشبيني كرد. همچنين نقش واسطه اي كمال گرايي در رابطه ميان اضطراب صفت - حالت و خودكارآمدي با اهمال كاري تحصيلي نيز در سطح معناداري 01 / 0 = P مورد تأييد قرار گرفت. در نتيجه بر اساس يافته هاي پژوهش، با كاهش اضطراب و كمالگرايي منفي و ارتقاء خودكارآمدي و كمال گرايي مثبت، اهمالكاري تحصيلي دانشجويان كاهش مي يابد.