بررسي اثر 12 هفته تمرين شناي زير بيشينه بر نشانگرهاي زيستي MAPK و MDA بافت ريه در موش هاي صحرايي در معرض نيتروزآمين كتون مشتق از تنباكو

هدف و زمينه:قرارگيري طولاني مدت در معرض نيتروز آمين كتون مشتق از نيكوتين ، مهمترين عامل مرگ و مير از طريق شيوع بيماري هاي التهابي از قبيل سرطان ريه است و فعاليت هاي ورزشي مي تواند عوامل بسيار موثري در پيش گيري و كنترل بسياري از بيماري ها محسوب شوند از اينرو هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر 12 هفته تمرين شناي زير بيشينه بر نشانگرهاي زيستي MAPK و MDA بافت ريه در موش هاي صحرايي در معرض نيتروزآمين كتون مشتق از تنباكو بود.روش پژوهش: 48 سر موش صحرايي نژاد ويستار 8-6 هفته اي با محدوده وزني 27.93 ± 105.84 گرم خريداري و به طور تصادفي به 5 گروه كنترل (8 سر)،تزريق آب مقطر (10 سر)،تزريقNNK (10سر)،تمرين شنا (10 سر)،تمرين شنا + تزريق NNK (10سر)، تقسيم شدند. برنامه تمريني شامل 12 هفته تمرين شنا با شدت زير بيشينه (پنج روز در هفته) بود. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين نمونه‌گيري از بافت ريه انجام شد و سطوح نشانگرهاي MAPK و MDA بافت ريه با تكنيك الايزا، اندازه گيري شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آناليز واريانس يك طرفه و توكي استفاده شد.نتايج: نتايج نشان داد ميزان MAPK (p=0/001 ) وMDA(p=0/000 )در بين گروه ‌ها معني دار بود.نتايج آزمون توكي نشان داد كه كاهش MAPK در گروه‌هاي شنا و شنا + مداخله NNK نسبت به گروه مداخله NNK معني‌دار بود(p=0/001)(p=0/001) همچنين، ميزان كاهش MDA در گروه هاي شنا و شنا + مداخله NNK نسبت به گروه مداخله NNK معني‌دار بود (p=0/001)(p=0/001).نتيجه گيري:نتايج مطالعات نشان دادند،تمرين شنا مي‌تواند تا حدودي آثار منفي NNK بر سطوح MAPK و MDA را كاهش دهد و اين احتمال وجود دارد كه با توجه به نقش ضدالتهابي فعاليت ورزشي شنا بتواند اثر كارسينوژنيك NNK را كنترل و در محافظت از سيستم تنفسي در برابر ماده سرطان‌زاي NNK تاثير گذار باشد.