اثر زمان تلقيح در قبل و بعد دوشش بر ميزان آبستني گاوهاي هلشتاين استان اصفهان

تنش به عنوان يك عامل اصلي در كاهش باروري گله هاي گاو شيري شناخته شده است، لذا يافتن راهكارهاي مديريتي كه بتواند اثرات جانبي اين عامل را كاهش دهد، امري ضروري است. هدف از تحقيق حاضر، ارزيابي اثر تلقيح در قبل و بعد دوشش بر ميزان آبستني گاوهاي هلشتاين در استان اصفهان بود. 2340 رأس گاو هلشتاين با نوبت زايش يك تا پنج مورد مطالعه قرار گرفتند كه نيمي از آن ها (1170 رأس) در مدت زمان دو ساعت پس از دوشش و نيمي ديگر در مدت زمان دو ساعت پيش از دوشش تلقيح شدند. تجزيه و تحليل آماري داده ها با استفاده از رويه GLIMMIX نرم‌افزار SAS 9.4 انجام شد. شانس آبستني گاوهاي تلقيح شده در زمان پس از دوشش بيشتر از گاوهاي تلقيح شده در زمان پيش از دوشش بود (1.5 برابر). همچنين در گروه گاوهاي پرتوليد (با ميانگين ركورد شير بيشتر از 51 كيلوگرم) و گروه گاوهاي كم سن (كمتر مساوي 40 ماه)، نسبت شانس آبستني تلقيح پس از دوشش نسبت به پيش از دوشش بالاتر برآورد شد (به‌ترتيب 1.6 و 1.85 برابر). تفاوت ميانگين حدّاقل مربعات نرخ آبستني گاوها در زمان تلقيح پس از دوشش نسبت به پيش از دوشش، محاسبه شد (مقدار 0.09) كه ميزان اختلاف در گروه گاوهاي كم سن و پرتوليد به‌ترتيب برابر با مقدار 0.15 و 0.1 بود. بر اساس نتايج به دست آمده، تلقيح گاوها به‌ويژه گاوهاي كم سن و پرتوليد پس از دوشش مي تواند موجب افزايش باروري گله شود.