نفي در زبان اشاره ايراني (گونه تهراني)

ناشنوايان ايراني از زبان اشاره اي در تعاملات خود استفاده مي كنند كه زباني طبيعي با دستور زبان خاص خود و مستقل از زبان فارسي است. هدف اين پژوهش بررسي ساخت نفي در زبان اشاره ايراني (گونه تهراني) است. روش پژوهش برگرفته از پژوهش‌هاي بين زباني زشن (2004, 2006) است كه درباره 38 زبان اشاره انجام شده‌اند. 7 بزرگسال ناشنواي عميق مسلط به زبان اشاره ايراني (گونه تهراني) به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. يك مترجم و مشاور زبان اشاره در تمام مراحل پژوهش حضور داشت. براي جمع آوري داده، ضبط ويدئويي و مشاهدۀ رفتارهاي زباني اشاره گران هنگام ارائه محرك هاي زباني و همچنين مشاهده هدفمند فيلم‏هايي به زبان اشاره ايراني (گونه تهراني) صورت گرفت. داده ها براي بررسي وارد برنامه نرم‌افزاري ELAN شدند. تحليل داده ها نشان داد كه در زبان اشاره ايراني (گونه تهراني)، نشانه گذاري نفي هم به‌صورت دستي و هم غيردستي در شكل هاي مختلف قابل مشاهده است. نفي غيردستي اجباري نيست و از نظر سيطره  مي تواند كل بند (منهاي بخش مبتداسازي‌شده) يا بخش/بخش هايي از يك بند را دربر گيرد. منفي سازهاي اصلي بند (ادات نفي دستي) عبارت‌انداز:  نه (NOT)، نه (NO)، هيچ (NONE)، نه (اصلاً ، به هيچ وجه و ...) (NEVER) و نه وجودي (NOT-EXIST). واژه بست سازي ادات نفي فراوان مشاهده شد.