بررسي بقاياي صورت آوايي تكواژ صفرِ پيشوند استمراري در كردي كلهري: رويكردي تطبيقي و درون‌زباني

زبان كردي به سه شاخه اصلي شمالي، مركزي، و جنوبي تقسيم بندي مي شود كه از مهم ترين گويش هاي اين سه دسته مي توان به گونه هاي كرمانجي (كردي شمالي)، سوراني و اردلاني (كردي مركزي) و كلهري و ايلامي (كردي جنوبي) اشاره كرد. در كردي كرمانجي پيشوند استمراري به شكل-di، در كردي سوراني به شكل-da، در كردي اردلاني به شكل a-، در كردي ايلامي به شكل-də و در كردي كلهري بدون بروز آوايي و به شكل تكواژ صفر است. با اين حال، شواهدي وجود دارد كه نشان مي دهد تكواژ استمراري در كردي كلهري نيز هم‌چون ساير گونه هاي كردي، در دوره هاي گذشته، صورت آوايي آشكار داشته است. مقاله‌ حاضر با رويكردي تطبيقي در تلاش است صورت هايي از كردي كلهري را معرفي كند كه در آن‌ها بقايايي از اين پيشوند ديده مي شود. به اين منظور، ابتدا وضعيت صورت آوايي پيشوند استمراري در گونه هاي سوراني، اردلاني، ايلامي و كلهري مورد بررسي قرار مي گيرد. داده هاي پژوهش حاضر از طريق مصاحبه با 10 گويشور از هر كدام از اين چهار گونه‌ كردي به دست آمده است. اين داده ها در گام بعدي آوانگاري شده و سپس با يكديگر مقايسه مي‌شوند. پس از بررسي داده ها، مشخص شد كه اين پيشوند در هيچ كدام از گونه هاي سوراني، اردلاني و ايلامي حامل تكيه نيست و تنوع صوري اين پيشوند در گونه هاي مذكور حاصل تضعيف هجاي فاقد تكيه‌ اين پيشوند است. با بررسي صورت هاي حال استمراري فعل هاي «آمدن»، «آوردن» و «ديدن» و نيز بررسي صورت آوايي پيشوند منفي ساز حال استمراري در كردي كلهري و مقايسه‌ آن‌ها با سه گونه‌ ديگر، شواهدي مبني بر بقاياي اين پيشوند در اين گونه از زبان كردي آشكار شد.