مروري بر گزارشات موردي بيماري عفوني مياز انساني در ايران از سال 1392 تا 1399با تأكيد بر جنبه‌هاي اپيدميولوژيك آن

هدف بيماري مياز در اثر تهاجم تخم و لارو دوبالان به بافت‌هاي زنده يا مرده ميزبان ايجاد مي‌شود. اين مطالعه، مروري بر روند مياز انساني در ايران در سال‌هاي 1392 تا 1399 و بررسي جنبه‌هاي اپيدميولوژيك آن است. روش ها اطلاعات اين مطالعه مروري با جست‌وجو در پايگاه‌هاي گوگل‌اسكالر، مگ‌ايران، اسكوپوس، ايرانين ژورنال، پابمد، ايران مدكس، آي‌سي‌اِس و ساي‌ماگو با استفاده از كليد‌واژه‌هاي مرتبط در سايت مش جمع‌آوري شد. نقشه‌هاي پراكنش با نرم‌افزار Arc GIS نسخه 10.5 رسم شد. يافته ها تعداد 26 مورد مياز انسان از ايران، از سال 1392 تا شهريور 1399 منتشر شد كه بيشترين موارد در سال 1394 با 5 مورد (9.26 درصد) بود. گروه سني60‌ سال با 10 مورد (6.38 درصد) بيشترين موارد را به خود اختصاص داد. 50 درصد از بيماران مرد و 50 درصد زن بودند. 88.5 درصد، ساكن شهر و 11.5 درصد، ساكن روستا بودند. مياز دهاني با 6 مورد (23.1 درصد) و پس از آن مياز چشم و گوارشي هر‌كدام با 5 مورد (19.2 درصد) بيشترين نوع بودند. گونه‌هاي مگاسفالا اسكالاريس، ساركوفاگا فرتوني، استروس اوويس، لوسيليا سريكاتا، كرايزوميا بزيانا، اريستاليس تنكس، لوسيليا ايلوستريس، كاليفورا ويسينا، ساركوفاگا ارگيروستوما و 2 گونه شناسايي‌نشده از جنس‌هاي پسيكودا و ساركوفاگا عامل بيماري گزارش شدند. گونه‌هاي لوسيليا سريكاتا و كرايزوميا بزيانا با 7 (26.9 درصد) و 5 (19.2 درصد) بيشترين موارد را به خود اختصاص دادند. ميانگين تعداد لارو خارج‌شده از بيماران 5.4 ±21.5 محاسبه شد. نتيجه گيري مياز يك بيماري عفوني است. بنابراين مداخلات بهداشتي در قالب افزايش سطح آگاهي جامعه جهت پيشگيري از افزايش شيوع بيماري ضروري است.