توليد و به‌كارگيري وسايل بدون‌سرنشين خودكار در جنگ دريايي از منظر حقوق بين‌الملل

توليد و به‌كارگيري وسايل بدون‌سرنشين خودكار دريايي، ضمن تغيير و دگرگوني عمده در ابزار و شيوه‌ها جنگي، به گونه‌اي برنامه‌ريزي شده‌اند، عملكرد آنها در تمامي مراحل خودكار مي‌باشد، و به‌كارگيري آنها در جنگ‌هاي دريايي رعايت حقوق بشردوستانه را با چالش‌هايي جدي مواجه مي‌نمايد. بنابراين ضرورت دارد، چنين سيستم‌هايي براساس حقوق بين الملل از مرحله توليد تا به‌كارگيري، مورد بررسي قرار گيرند. لذا، اين مختصر در پي پاسخ به دو سوال مي‌باشد؛ چگونه ماده 36 پروتكل الحاقي اول توليد، توسعه و به‌كارگيري وسايل بدون‌سرنشين خودكار دريايي را قاعده‌مند مي‌نمايد؟ و چگونه حقوق بين‌الملل بشردوستانه به‌كارگيري وسايل بدون‌سرنشين خودكار در جنگ دريايي را قاعده‌مند مي‌نمايد؟ ازاين‌رو هدف از اين تحقيق بررسي اصول حاكم بر به‌كارگيري وسايل بدون‌سرنشين خودكار دريايي از منظر حقوق بشردوستانه، و بررسي تعهدات حقوقي مربوط به توليد و اقدامات پيش از به‌كارگيري اين وسايل از منظر قواعد و مقررات حقوق بين‌الملل مي‌باشد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه براساس حقوق بين‌الملل، دولت‌ها ملزمند قبل از به‌كارگيري و در مراحل توليد به‌بررسي انطباق اين وسايل با حقوق بشردوستانه پرداخته و در صورت انطباق اقدام به گسترش آنها نمايند. در عرصه ميدني نيز عليرغم اينكه انتظار مي‌رود ميزان استقلال سيستم‌هاي بدون‌سرنشين دريايي در آينده گسترش يابد، لكن تا آن زمان به‌كارگيري آنها حتما مي‌بايستي تحت كنترل و نظارت انسان باشد. روش تحقيقي نوشتار حاضر، توصيفي تحليلي، و روش جمع‌آوري اطلاعات، كتابخانه‌اي است.