بنيان‌هاي انسان‌شناختي سياست خارجي امام خميني (ره)

انسان پايه و زمينه و اساس نظريه‌هاي علوم انساني و اجتماعي است. به همين ترتيب با وضوح بيشتري مي‌توان توجه به انسان و ماهيت او را بن‌مايه نظريه‌هاي سياست خارجي و روابط بين‌الملل دانست. با وجود غفلت از انسان و جايگاه او در بخش مهمي از عصر سيطره نظريه‌هاي ساختارگرايي، با احياي حوزه مطالعاتي تحليل سياست خارجي بار ديگر اهميت پرداختن به انسان در نظر‌يه‌هاي سياست خارجي و روابط بين‌الملل موردتوجه قرار گرفت. در آثار مهم اين حوزه مي‌توان توجه به ابعاد و وجوه مختلف انسان را ديد. در انديشه امام خميني انسان جايگاه كانوني و محوري دارد. به نظر مي‌رسد انسان و ماهيت او، بن‌مايه بسياري از افكار و انديشه‌هاي او و به شكل خاص در حوزه سياست خارجي و روابط بين‌الملل را شكل مي‌دهد و هدف اين پژوهش تحليلي از اين منظر به ديدگاه ايشان در سياست خارجي است. برخلاف نظريه‌هاي سياست خارجي و روابط بين‌الملل كه مي‌خواهند ديدگاه ايشان در سياست خارجي را از منظر قالب‌هاي نظري خويش تحليل كنند. با اين وصف سؤال اصلي پژوهش اين است كه با تكيه‌بر چه مفهوم انسان‌شناختي مي‌توان به انديشه امام در سياست خارجي پي برد؟ به نظر مي‌رسد در انديشه ايشان فطرت و احتجاب فطرت دو مقوله بنيادي در فهم ايشان از انسان و ماهيت جوامع و نظام بين‌الملل است. از اين زاويه ايشان به‌عنوان يك متفكر صدرايي يك سطح تحليل خرد و انسان‌شناختي را اتخاذ و با ادامه اين روند و تزريق و تسرّي آن به سطح جامعه‌شناختي به بحث در باب انواع جوامع، ماهيت جوامع و نظم حاكم بر نظام بين‌الملل مي‌پردازد.