ديه عضو پيوندي حيوان به انسان در پرتو مباني فقه اقتصادي

زمينه و هدف: در حوزه علوم پزشكي در سال‌هاي اخير، پيشرفت‌هاي شگرفي حاصل شده است. يكي از پيشرفت‌هاي مزبور مسئله پيوند اعضاي حيوان به انسان مي‌باشد. هدف از پژوهش حاضر اين است كه در موارد پيوند عضو حيواني به انسان، چنانچه پس از پيوند، آسيبي به عضو مزبور وارد شود، آيا امكان مطالبه ديه وجود دارد.مواد و روش‌ها: اين تحقيق از نوع نظري بوده ‌روش تحقيق به صورت توصيفي تحليلي مي‏باشد و روش جمع‏آوري اطلاعات بصورت كتابخانه‏اي است و با مراجعه به اسناد، كتب و مقالات صورت گرفته است.يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش حاضر، نشان مي‌دهد كه در فضاي فقه، دو رويكرد عنوان‌محوري و رويكرد مقاصدي (يا همان نتيجه‌محوري) مطرح مي‌باشد. با بررسي قانون مجازات اسلامي، متوجه خواهيم شد كه قانون‌گذار رويكرد فقهاي متأخر يعني رويكرد مقاصدي را مورد پذيرش قرار داده است.ملاحظات اخلاقي: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعايت اصالت متون، صداقت و امانت‌داري رعايت شده است.نتيجه: رويكرد مقاصدي در فقه با توسل به اصول مبنايي مانند اصل صحت و همچنين متغير كارايي، و نيز با در نظر گرفتن ضرورت‌هاي موجود در فضاي جامعه، جواز دريافت ديه در موارد آسيب به عضو حيواني پيوندزده شده به انسان را صادر مي‌كند. قانون مجازات اسلامي نيز در پرتو همين امر، به نحوي طراحي نشده است كه ممنوعيتي براي حكم مزبور ايجاد كند؛ بلكه به صورت ضمني اين حكم را مورد تأييد قرار داده است.