پيش‌بيني گرايش به رفتارهاي پرخطر بر اساس سيستم مغزي‌رفتاري و ويژگي‌هاي شخصيتي با نقش واسطه‌اي والدگري در دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه استان قم

هدف اين پژوهش پيش بيني گرايش به رفتارهاي پرخطر بر اساس سيستم مغزي رفتاري و ويژگي هاي شخصيتي با نقش واسطه اي والدگري در دانش آموزان دوره دوم متوسطه استان قم بود. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان زير 18 سال دوره متوسطه منطقه 4 استان قم در سال تحصيلي 98- 99 بود.360 نفر به روش نمونهبرداري در دسترس انتخاب و پرسشنامه رفتارهاي پرخطر (zadeh mohamady, 2011)، سيستم مغزي رفتاري (Carver, White, 1994)، سبك هاي والدگري (Baumrind, 1972) و ويژگي هاي شخصيتي هكزاگو (Ashnon and Lee, 2000) را تكميل كردند. بر اساس نتايج اين پژوهش، مدل پيشنهادي از برازش مطلوبي برخوردار بود. به طور كلي نتايج نشان داد تمام مسيرهاي مستقيم معنادار شدند (P 0.01). مسير غيرمستقيم سبك هاي والدگري نيز از طريق ويژگي هاي شخصيتي و سيستم مغزي رفتاري بر رفتارهاي پرخطر معنادار بود. مدل ارزيابي شده از برازندگي مطلوبي برخوردار است و گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر رفتارهاي پرخطر است؛ بنابراين مي تواند به عنوان الگوي مناسبي براي تدوين و طراحي برنامه هاي كاهش رفتارهاي پرخطر باشد.