مصرفِ موسيقي و نسبتِ آن با سرمايه فرهنگي: يك مطالعه كيفي در شهر تهران

پژوهشِ حاضر از منظرِ روش‌شناسي كيفي به بررسي تفاوت‎هاي موجود در نوعِ موسيقي مصرفي جوانان شهر تهران و تفسير ايشان از آن مي‎پردازد. جهتِ فهمِ جامعه‌شناسانۀ تفاوت‎هاي مصرفِ موسيقي جوانان اين موضوع از رهگذرِ سرمايۀ فرهنگي_ كه عاملانِ اجتماعي با توجه به جايگاه اجتماعي‌شان آن را كسب كرده‎اند،_ مورد بررسي قرار گرفت. با توجه به داده‎هاي متني پژوهش، پژوهشگران از ميان روش‌هاي كيفي روشِ تحليلِ محتواي كيفي را انتخاب كرده‎اند. داده‌هاي پژوهش از طريقِ مصاحبۀ نيمه‌ساخت‌يافته با مشاركت‌كنندگانِ پژوهش گردآوري شده است. با توجه به اهدافِ پژوهش جريانِ انتخاب مشاركت‌كنندگان بر مبناي نمونه‌گيري هدفمند صورت يافته است. پژوهشِ حاضر تفاوت‎هايي كه ميان كنشگرانِ جوانِ با سرمايۀ فرهنگي متفاوت در حوزۀ مصرفِ موسيقي و تفسير آن وجود دارد را در قالبِ مفاهيم و مقولاتي نشان داده است. اين مفاهيم و مقولات عبارت‎اند از: 1. ذائقۀ تربيت شده و ذائقۀ حسي 2. هارموني و شوريدگي 3. رهنمون‎هاي مذهبي: مواجۀ نقدآميز و مواجۀ طردآميز 4. شنيدن ناشنيدني‌ها و ديدن ناديدني‌ها و 5- بخشي از ما. نتايج پژوهشِ حاضر نشان مي‎دهد، مادامي كه كنشگرانِ اجتماعي در سطحِ بالايي از سرمايۀ فرهنگي قرار دارند، در زمينۀ مصرفِ موسيقي به سمت نوعي فرهنگ‌گرايي رغبت و گرايش دارند. اما در نقطۀ مقابل كساني كه سرمايۀ فرهنگي به ميزان اندكي در اختيار دارند به طبيعت نزديكتر هستند. به عبارتي، ايشان قادر نيستند خود را وارد كدهايي كنند كه با آن بتوانند موسيقي‌هايي نظير سنتي، كلاسيك غربي يا موسيقي باروك را بازشناسي كنند. بنابراين از دو مفهومِ محوري فرهنگ‎گرايي و طبيعت‎گرايي جهت صورت‎بندي كردند،‎ تفاوت هاي موجود در مصرف و تفسيرِ موسيقي در نزد جوانان مي توان استفاده كرد.