آيا فناوري‌هاي ارتباطي ديجيتال به دموكراتيك‌تر شدن صنايع رسانه‌اي انجاميده‌اند؟

از زمان ظهور صنايع رسانه‌ايِ تجاري در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم، بسياري اميدوار بودند كه فناوري‌هاي نوين ارتباطي موجب بهبود وضعيت اطلاعات، دانش و ارتباطات شوند. پس از جنگ جهاني دوم، رايانه‌ها به ابزارهاي جديدي براي تحقق اين اميدهاي آرمان‌شهري بدل شدند؛ زيرا ظرفيت‌هاي بالقوه و وسيع رايانه‌ها براي ذخيره‌سازي و پردازش، دسترسي گسترده به اطلاعات انبوه را آسان‌تر و ارزان‌تر كرد و در نتيجه، به دموكراتيزه‌شدن علم منجر شد. در دوران پس از جنگ، افزايش بودجه تحقيقاتي از سوي دولت‌ها به گسترش سريع رايانه‌ها كمك كرد. در اين دوره، جهانِ «ليبرال دموكراسي» به رهبري ايالات متحده و جهانِ «كمونيستي» به رهبري اتحاد جماهير شوروي، براي كسب برتري با يكديگر رقابت مي‌كردند. در اوايل دهه‌هاي 1950 و 1960، ديگر بر همگان روشن شده بود كه رايانه‌ها جامعه و اقتصاد را از اساس دگرگون خواهند كرد و اين امر به طرح انبوهي از نظريه‌ها و پيش‌بيني‌هاي گوناگون پيرامون «توسعه» و نيز حركت جوامع به سوي «جامعه اطلاعاتي» و «اقتصاد دانش» انجاميد.