رابطه فرهنگ دانشگاه و گرايش به يادگيري مادام‌العمر با واسطه خودكارآمدي تحصيلي

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه فرهنگ دانشگاه و گرايش به يادگيري مادام‌العمر با واسطه‌گري خودكارآمدي تحصيلي بود. طرح پژوهش توصيفي-همبستگي و از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان سال چهارم دوره‌ كارشناسي دانشگاه شيراز در سال تحصيلي 1401-1400 بودند كه از بين آن‌ها 380 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش، مقياس‌هاي گرايش به يادگيري مادام‌العمر، فرهنگ دانشگاه و خودكارآمدي تحصيلي بودند. تحليل داده‌ها با روش مدل‌يابي معادلات ساختاري و با استفاده از نرم‌افزار AMOS انجام شد. يافته‌ها نشانگر تأثير مثبت فرهنگ دانشگاه بر خودكارآمدي تحصيلي و نيز خودكارآمدي تحصيلي بر گرايش به يادگيري مادام‌العمر بود. همچنين، فرهنگ دانشگاه با واسطه خودكارآمدي تحصيلي گرايش به يادگيري مادام‌العمر را پيش‌بيني كرد. مطابق با نتايج پژوهش حاضر، تمركز بر فرهنگ دانشگاه مي‌تواند به اصلاح الگوهاي فكري و ارزيابي شناختي دانشجويان منجر شود، باورهاي خودكارآمدي آن‌ها را بهبود و گرايش به يادگيري مادام‌العمر را در آن‌ها افزايش ‌دهد.