رابطه بين قضاوت اخلاقي و بي‌صداقتي تحصيلي با نقش ميانجي خودكنترلي در دانش‌آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين قضاوت اخلاقي و بي‌صداقتي تحصيلي با نقش ميانجي خودكنترلي در دانش‌آموزان انجام شد. طرح پژوهش حاضر از نوع توصيفي‌ـ‌همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش كليه دانش‌آموزان دوره‌ متوسطه اول شهر اروميه در سال تحصيلي 1400-1399 به تعداد 10000 نفر بود. از اين جامعه، نمونه‌اي به حجم 380 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات شامل آزمون قضاوت اخلاقي و مقياس‌هاي بي‌صداقتي تحصيلي و خودكنترلي بود. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش همبستگي پيرسون و مدل‌يابي معادلات ساختاري در برنامه SPSS نسخه 22 و AMOS نسخه 21 استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از برازش مناسب مدل پژوهش بوده و قضاوت اخلاقي هم به‌صورت مستقيم و هم به‌صورت غيرمستقيم با ميانجي‌گري خودكنترلي پيش‌بيني‌كننده منفي و معني‌دار بي‌صداقتي تحصيلي دانش‌آموزان بود. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه به‌منظور كاهش بي‌صداقتي تحصيلي، بايد قضاوت اخلاقي و خودكنترلي دانش‌آموزان مورد توجه قرار گيرد.