مداخلات زودرس در سياست جنايي ايران، انگلستان و آمريكا

بزهكاري اطفال و نوجوانان يكي از چالش‌هاي عمده سياست جنايي كشورها را تشكيل مي‌دهد. شروع بزهكاري از سنين پايين، استمرار و دوام آن را در آينده موجب گرديده و مقاومت بيشتري را در برابر پاسخ‌هاي جامعه موجب مي‌شود. از همين رو طراحي و اجراي برنامه‌هاي پيشگيرانه از دوران قبل از تولد و پس از آن و در سنين رشد نسبت به اطفال و والدين آنها مي‌تواند در خنثي‌سازي عوامل خطر مؤثر بوده و احتمال بروز رفتارهاي انحرافي و پرخطر را در همان سنين كاهش دهد. عوامل خطر، عواملي هستند كه خطر بروز آتي، تكرار، مقاومت يا طول مدت بزهكاري را افزايش مي‌دهند. كشورهاي آمريكا و انگلستان مداخلات زودرس را به‌طور نظام‌مند و با كمك‌هايي كه از سوي دولت در جهت تأمين هزينه‌هاي اجرايي برنامه‌ها صورت مي‌گيرد، اجرا نموده و نتايج مثبتي را در كاهش نرخ جرائم اطفال و نوجوانان داراي رفتارهاي پرخطر در آينده داشته‌اند. انعطاف‌پذيري برنامه‌ها با اهداف ترسيمي براي گروه هدف، آموزش مجريان برنامه و توجيه دقيق آنها در راستاي اهداف برنامه و كيفيت اجراي آن، بهبود يا اصلاح ساختار خانواده، مشاركت دادن والدين و مربيان و حساس نمودن ايشان در قبال تشخيص و واكنش مناسب در مقابل رفتارهاي پرخطر اطفال و نوجوانان از ويژگي‌هاي مهم برنامه‌هاي مذكور است. اين پژوهش از جهت نوع، كاربردي بوده و درصدد است تا به شيوه توصيفي به بررسي اقسام مداخلات زودرس در سه كشور ايران، انگلستان و آمريكا پرداخته و برنامه‌هاي اجرا شده و نتايج آن را مورد ارزيابي قرار دهد. با ارزيابي برنامه‌هاي مذكور مي‌توان به اين سؤال پاسخ داد كه سياست جنايي با چه رويكردي مي‌تواند در حوزه پيشگيري زودرس موفق عمل كند.