بررسي مقايسه‌اي تأثير برخي عامل هاي نهادي بر بهره‌وري در صنعت مرغ گوشتي استان‌هاي ايران

امنيت غذايي، همواره از دغدغه‌هاي بشر بوده و با افزايش شديد جمعيت در دو سده اخير تأمين امنيت غذايي پيچيده‌تر از هر زمان ديگري شده است. نرخ رشد مثبت جمعيت كره زمين نشانگر گسترده‌تر شدن ابعاد اين مسئله در آينده است. از اين رو، يكي از چالش‌هاي پيش رو، افزايش توليد غذا همزمان با كاهش آلودگي و افزايش كيفيت آن و دستيابي همه به آن است. گوشت، يا به طور ويژه گوشت مرغ و تخم مرغ از جمله منبع‌هاي مهم غذايي انسان است. صنعت توليد گوشت مرغ در ايران، از نارسايي‌هاي بسياري رنج مي‌برد كه باعث بهره‌وري پايين در اين صنعت شده است. هدف اين پژوهش، شناخت عامل‌هاي موثر بر بهره‌وري صنعت مرغ گوشتي در ايران با تاكيد بر متغيرهاي نهادي است. بدين منظور با استفاده از مدل اقتصادسنجي داده‌هاي تركيبي يا تابلويي (پانل ديتا) و داده‌هاي سرشماري مرغداري‌هاي استان‌هاي مختلف و ديگر اطلاعات كلان كشور، رابطه بين بهره‌وري و متغيرهاي مستقل برآورد شد. يافته‌ها نشان مي‌دهد: 1) تراكم مرغداري‌ها در استان‌ها رابطه مستقيم و معني‌داري با بهره‌وري سرمايه و نيروي كار دارد. 2) با افزايش بخش‌ها و مركزهاي مرتبط با ساختار تشكيل دهنده‌ي زنجيره تأمين و توليد گوشت مرغ در يك استان، بهره‌وري سرمايه هم‌ افزايش يافته است. 3) تأثير افزايش درآمد سرانه بر بهره‌وري سرمايه و نيروي كار متفاوت است.