بررسي نقش تعاوني‌هاي روستايي در كاهش مهاجرت روستائيان ساكن در مناطق خشك (مطالعه موردي: روستاهاي بخش ندوشن ميبد)

يكي از تهديدات روستاها، به ويژه در مناطق خشك در دهه‌هاي اخير، افزايش مهاجرت از روستا به شهرهاست. اين موضوع باعث خالي از سكنه شدن خيلي از روستاها در مناطق مختلف كشور شده و از نقش روستا به عنوان واحدهاي توليدي كاسته شده است. در سال هاي اخير، اقدامات گوناگوني براي مهاجرت معكوس از شهرها به روستاها و افزايش رونق آنها ارائه گرديده است. شكل گيري و توسعه ي تعاوني‌هاي روستايي از جمله اين اقدامات مي باشد. در تحقيق حاضر، نقش تعاوني‌هاي روستايي در كاهش مهاجرت روستاييان از روستاهاي بخش ندوشن از شهرستان ميبد استان يزد بررسي گرديد. بدين منظور به كمك پرسشنامه، روش‌هاي آماري و تحليل سلسله مراتبي ارزيابي صورت گرفت. شاخص‌هاي ويژگي‌هاي فردي، عوامل اقتصادي، عوامل اجتماعي و عوامل مديريتي براي انجام تحقيق انتخاب گرديد، نتايج مقايسه معيارهاي اصلي با استفاده از روش سلسله مراتبي نشان داد كه از بين عوامل مورد بررسي عامل اقتصادي با وزن 0.683 بيشترين اهميت را در نقش تعاوني‌ها در كاهش مهاجرت روستاييان ايفا مي نمايد. پس از آن، عوامل مديريتي و اجتماعي به ترتيب با وزن‌هاي 0.200 و 0.117 قرار گرفتند. عامل‌هاي خريد و فروش محصولات كشاورزي و دامداري توسط تعاوني‌ها و بازاريابي محصولات توليدي به ترتيب با وزن‌هاي 0.255 و 0.241 از زير معيارهاي عوامل اقتصادي داراي اهميت بالاتري بودند. نتايج نشان داد كه متغير سن و سطح تحصيلات، همچنين سابقه ي كشاورزي و دامداري و عضويت در تعاوني بر ادامه ي زندگي در روستا اثر مثبتي دارد.