ارزيابي الگوي مكاني ناايستايي بارش و مقادير حدي آن در سناريوهاي مختلف تغيير اقليم در ايران

بررسي الگوي تغييرات متغيرهاي اقليمي همواره از موضوعاتي است كه توجه بسياري از محققان را به خود جلب كرده است. اين الگوي مي تواند در تصميم مديران حوزه آب در آينده اثر گذاشته و آن‌ها را به منظور اخذ تصميم بهينه در مديريت منابع آب ياري رساند. هدف از اين پژوهش بررسي تغييرات توزيع‌ بارش در ايستگاه‌هاي مختلف در كشور ايران است. آمار طولاني مدت مشاهداتي و تخمين‌ شرايط آتي بارش در سه سناريو مختلف بررسي شده و با استفاده از آماره‌هاي مختلف همچون فاصله انرژي، كولموگرف-اسميرنوف، جنسون-شنون، من-كندال در سناريوهاي مختلف و دوره مشاهداتي بررسي شده است. توزيع بارش متاثر از تغيير اقليم و بر اساس سناريوهاي مربوطه در سال‌هاي آينده در مناطق شمال شرقي و همچنين قسمت جنوبي دامنه زاگرس بصورتي ويژه‌تري نسبت به ساير مناطق (در ارتباط مستقيم با اثر افزايش گاز‌هاي گلخانه‌اي) تغييرات بيشتري را تجربه مي‌كنند. همچنين تنوع مقادير در روش فاصله انرژي بسيار محسوس‌تر از ديگر روشهاست كه اين خود به معناي قدرت تفكيك با توجه به اين شاخص در ميان ايستگاه‌هاي مورد بررسي است. همچنين با محاسبه دوره بازگشت‌هاي مختلف بارش بيشينه سالانه در دوره مشاهداتي و در سناريوهاي انتشار مختلف در آينده، مقادير بيشينه بارش نيز مورد مطالعه و تحليل قرار گرفتند. بر اساس اين نتايج، جابجايي قابل توجه الگوي توزيع و مقادير مد و ميانه بارش حدي را متناسب با افزايش شدت اثر گازهاي گلخانه‌اي نسبت به مقدار متناظر در دوره مشاهداتي در كل كشور را شاهد هستيم. تحليل اين مقادير مبين تغيير توزيع بارش‌هاي حدي در دوره آتي بود بطوريكه با افزايش ميزان رهاسازي گازهاي گلخانه‌اي، بازه تغييرات و مقدار مد و ميانگين افزايش خواهد يافت نتايج اين تحقيق نشان داد افزايش سطح رهاسازي گازهاي گلخانه‌اي مي‌تواند موجب افزايش ميانگين بارش و بروز بارش‌هاي گسترده و شديد ارتباط مستقيم داشته باشد.