شناسايي و اولويت‏‌بندي پيامدهاي عدم نوسازي راهبردي در سازمان‌‏هاي توسعه‌‏اي ايران با محوريت سياست‌هاي كلي نظام در بخش صنعت

سازمان‏‌هاي توسعه‌‏اي با چالش‌‏هاي عظيمي همچون دور افتادن از فضاي رقابت جهاني، فاصلۀ زياد با رقبا و توسعه‌نيافتگي طرح‏‌هاي صنعتي روبه‏‌رويند. در چنين شرايطي، سازمان‏‌هاي توسعه‌‏اي جهت پيشبرد طرح‌‏ها و پيكره‌‏بندي مجدد قابليت‌‏هاي سازماني نيازمند نوسازي راهبردي هستند. درصورت انجام نشدنِ نوسازي راهبردي در سازمان‏‌ها، به‌طور بالقوه اعتبار و ارزش سازمان آسيب مي‌‌پذيرد و منجر به كاهش سوددهي و دست‌نايابي به چشم‌‏اندازهاي بلندمدت مي‌‏شود. هدف پژوهش حاضر شناسايي و اولويت‌‏بندي اثرپذيري و اثرگذاري پيامدهاي عدم نوسازي راهبردي در سازمان‌‏هاي توسعه‌‏اي با محوريت سياست‌هاي كلي نظام است. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از لحاظ نوع‏‌شناسي پژوهش در زمرۀ پژوهش‌هاي آميخته با رويكرد كيفي و كمّي در پارادايم قياسي ـ استقرايي است. جامعۀ آماري پژوهش در بخش كيفي استادان، مديران و سرپرستان اسبق و فعلي در شركت‌هاي دولتي تابعۀ ايدرو بود. با توجه به هدف پژوهش، نمونه‌گيري به‌صورت هدفمند، با استفاده از تكنيك گلوله‌برفي و به تعداد 22 نفر انجام شد. جامعۀ آماري پژوهش در بخش كمّي مديران مياني و ارشد شركت‏‌هاي تابعۀ ايدرو بودند كه با بهره‏‌گيري از روش نمونه‏‌گيري غيراحتمالي در دسترس، 38 نفر از مديران اين حوزه در اين پژوهش مشاركت كردند. در بخش كيفي، داده‌‏هاي به‌دست‌آمده از مصاحبه‏‌ها به استخراج چهارده پيامد عدم نوسازي راهبردي در شركت‌‏هاي تابعۀ ايدرو انجاميد. براساس تحليل ديمتل، ساختار سازماني ناكارآمد، اينرسي در تسهيم دانش و تضاد كار ـ خانواده بيشترين اثرگذاري، و تضعيف پرستيژ سازماني، از دست دادن جايگاه شركت در بازار و كاهش بهره‌‏وري بيشترين اثرپذيري در ميان پيامدها را دارد و عوامل ترديد در تصميم‌‏گيري راهبردي، كاهش بهره‌‏وري و ساختار سازماني ناكارآمد از پراهميت‌‏ترين پيامدهاي عدم نوسازي راهبردي به‌شمار مي‌رود.