ارزيابي عدم قطعيت بارش شبيه‌سازي شده با استفاده از مدل‌هاي آماري (مطالعه موردي: شمال‌غرب ايران)

در اين پژوهش، داده‌هاي مورد نياز بارش ايستگاه‌هاي همديد منطقه مورد مطالعه طي دوره آماري 1981-2015 از مركز آمار سازمان هواشناسي اخذ گرديد. جهت پيش‌بيني و توليد داده‌هاي آماري دوره 2026 تا 2065 از مدل LARS-WG و CLIMGEN استفاده شد. در اين مطالعه از روش بوت استراپ جهت ارزيابي عدم قطعيت بارش استفاده شد. همبستگي بين داده‌هاي بارش ماهانه مشاهداتي و شبيه‌سازي شده نشان‌دهنده اين است كه مدل CLIMGEN داده‌هاي مصنوعي بارش را با دقت بيشتري شبيه‌سازي مي‌كند. كم‌ترين خطاي RMSE و MAE در هر دو مدل مربوطه به ايستگاه جلفا است و بيشترين خطا در هر دو مدل در ايستگاه سردشت اندازه‌گيري شده است. برآورد مقادير خروجي بارش (ميانگين بارش) توسط مدل LARS-WG با روش بوت استراپ نشان‌دهنده عدم قطعيت بالاتر مدل LARS-WG نسبت به مدل CLIMGEN است. واريانس بارش مشاهداتي نيز نشان‌دهنده تغييرات زياد فاصله اطمينان در ماه‌هاي فصل بهار و پاييز است. بنابراين با توجه به مطالب فوق مي‌توان گفت كه در رابطه با بارش، مدل LARS-WG عدم قطعيت بيشتري را نسبت به مدل CLIMGEN در اكثر ايستگاه‌هاي مطالعاتي منطقه مورد مطالعه نشان مي‌دهد. قدر مطلق خطاي بارش سالانه با خروجي مدل CLIMGEN مقدار كمتري را نسبت به قدر مطلق خطا با خروجي مدل LARS-WG نشان مي‌دهد. كه اين امر نشان‌دهنده مقدار خطاي كمتر مدل CLIMGEN در عدم قطعيت مكاني بارش شبيه‌سازي شده نسبت به مدل LARS-WG در منطقه شمال‌غرب ايران است.