راهبردهاي معماري مؤثر بر كاهش آسيب‌پذيري در برابر حريق در ساختمان هاي بلند مرتبه مسكوني

توسعه مجموعه‌هاي مسكوني و افزايش ارتفاع ساختمان‌ها و افزايش هزينه حامل‌هاي انرژي و نياز به صرفه جويي در مصرف انرژي، سبب ورود ايده‌ها و تكنولوژي‌هاي جديد و خطرآفرين به همراه مصالح  قابل اشتعال و افزايش بار آتش در ساختمان گرديده‌است. آتش‌‌سوزي‌هاي عمدي و غيرعمدي سال‌هاي اخير، نشان‌دهنده نقص تدابير پيش‌بيني شده در طراحي اين مجموعه‌ها در تأمين امنيت ساكنين و محافظت از اموال و تجارت آنها مي‌باشد. اين پژوهش در نظر دارد براي كاهش آسيب‌پذيري در چالش‌ فوق، با بهره‌گيري از اصول و معيارهاي معماري و به كمك نظرات متخصصين، راه‌كارهاي قابل اطميناني ارائه نمايد. روش تحقيق در اين پژوهش تلفيقي از شيوه‌هاي كيفي و كمي است كه به روش دلفي انجام شده‌است. نتايج در نرم افزار 26 SPSS تحليل گرديد و به كمك آزمون KMO و بارتلت كفايت حجم نمونه با حاصل 0.651 (حد كفايت نمونه بزرگتر از 0.6 مي باشد) تأييد شد. درجه معناداري پژوهش با مقدار 0.000 (حد معناداري كمتر از 0.05 مي باشد) نيز تاييد شد. به كمك تحليل عامل Q، نتايج استخراج و تاثيرگذارترين عوامل بر كاهش آسيب‌پذيري دربرابر حريق در ساختمان‌هاي بلند مسكوني مشخص گرديد. بر اساس نتايج پژوهش مؤلفه‌هاي تأثيرگذار بر كاهش آسيب‌پذيري ساختمان در برابر حريق عبارتند از: دسترسي‌پذيري (20.08 درصد)، تخليه‌پذيري (17.37 درصد)، مصالح (9.96 درصد)، تفكيك‌پذيري بنا (7.40 درصد)، فرم‌، فضا، عناصر و المان‌هاي گسترش‌دهنده آتش و دود (7.11)، فرم، فضا، عناصر و المان‌هاي انسداد و منحرف‌كننده آتش و دود و گازهاي سمي (6.67).