بررسي مفهوم «پراكسيس» در كاهش شكاف ميان نظريه و عمل: ضرورت توسعه مهارت‌هاي «نرم/سياسي» در كنار مهارت‌هاي «سخت/تكنيكي» بر پايه آموزش‌هاي نوين برنامه‌ريزي شهري

شكاف ميان تئوري و عمل، به يكي از چالش هاي اساسي نظام آموزش برنامه ريزي شهري در دو دهه اخير جهان تبديل شده است. تحقيقات دونالد شون، جان فارستر، بنت فلوبرگ، جين هيلير، ‌هاو و لنگدون و ديگران به واكاوي اين شكاف از منظرگاه سياسي پرداخته و ريشه اصلي آن را ناديده گرفتن زمينه هاي سياسي و روابط قدرت از سوي برنامه ريزان تكنيكي مي داند. در اين مقاله كوشيديم در ابتدا به الزامات مهارتي مورد توجه نظريه هاي فوق در برنامه ريزي پرداخته و سپس با رويكردي توصيفي-تحليلي رهيافت هاي جديد آموزش برنامه ريزي در دانشگاه هاي مطرح جهان را مورد بررسي قرار دهيم و در مرحله نهايي راهكارهاي توسعه مهارت هاي جديد در سرفصل هاي آموزش كارشناسي ارشد كشورمان ارائه گردد. به منظور دستيابي به اين اهداف داده هاي مورد نياز با استفاده از «مطالعات كتابخانه اي»، «پرسشنامه» و «مصاحبه ساختاريافته» با حرفه مندان و اساتيد دانشگاهي جمع آوري شده و تحليل داده ها با روش كمي و با استفاده از آزمون كروسكال وليس صورت گرفته است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد آموختن «مهارت هاي نرم» چون مذاكره، ميانجي گري، مديريت تعارضات و تسهيل گري علاوه بر «مهارت هاي سخت» يا تكنيك هاي برنامه ريزي مي تواند به كاهش اين شكاف كمك نمايد.                                                                                                                       1John Forester 2 Bent Flyvbjerg 3 Jean Hillier 4 Howe and Langdon 5 Kruskal Wallis test