بررسي تطبيقي شگردهاي بلاغي شاعران شيعي عرب در عصر اول عباسي با نخستين شاعران شيعي پارسي ‌گوي

شعر شيعي، متعهد و داراي رسالت است كه در همه دوره‌ها داراي موضوعات و ساختارهاي گوناگون بوده است. عصر اول عباسي كه عصر نمو و رشد ادبيات عرب به شما مي‌آيد، عصري پربار از شعر شيعي و شاعران شيعي بوده است. شاعران شيعي عصر اول عباسي، سعي ‌نمودند شعر خود را در خدمت نشر مفاهيم ديني و تبيين فضايل اهل بيت (ع) و دفاع از ايشان قرار دهند و به منظور تحقق اين مهم تلاش كردند تا گوهر شعري خود را با به‌كارگيري شگردهاي هنري واز رهگذر فنون ادبي در معرض خاص و عام قرار دهند. اين پژوهش كه با روش توصيفي - تطبيقي و بر مبناي مطالعات كتابخانه‌اي صورت گرفته، بر آن است تا با مقايسه مهم‎ترين شگردهاي بلاغي در شعر سيد حميري و ديك الجن به عنوان نمايندگان شاعران شيعي عرب در عصر اول عباسي و مقايسه آن با شگردهاي كسايي مروزي به عنوان نخستين شاعران شيعي پارسي‌گوي از چگونگيِ نمود مضامين و مناقب منسوب به اهل بيت (ع) در شعر آنان پرده بردارد. نتايج برگرفته از پژوهش حاكي از آن است كه اين شاعران جهت انتقال مضامين و مفاهيم منسوب به اهل بيت (ع)، از صورخيالي و شگردهايي همچون: تشبيه، استعاره، كنايه بهره برده‌اند. همچنين صورخيال در اشعار شاعران عرب برجسته‌تر و نوآور‌هاي آن‌ها نسبت به اشعار شيعي كسايي مروزي بيشتر است.