تحليل همساني گفتار‌متن هاي آويني با يونگ و مولانا در تعاليم عرفاني

هر متن به‌عنوان يك ساختار، پديده‌اي خودبسنده نيست، بلكه در مناسبت با متون قبل و بعد از خود، شبكه‌اي درهم‌تنيده از دلالت‌ها، مشابهت‌ها و‌افتراق‌هاي معنايي‌و‌زباني را تشكيل مي‌دهد. ازاين منظرمعنا، امري تطبيقي و در تعامل با متون قبل‌و‌بعد از خود است. ادبيات دفاع مقدس به‌عنوان نحله‌اي از ادبيات معاصر، برخي از معاني خود را از خلال روابط تعاملي با متون قبل از خود به‌ويژه متون عرفاني كسب كرده است و از منظري تطبيقي با ادبيات عرفاني تا حدودي در راستاي يك گفتمان معناساز مشترك قرار دارد. در اين مقاله كوشيده‌ايم تا با روشِ‌ِتحليلي توصيفي با رويكردي تطبيقي، خاستگاه‌هاي عرفاني و ميزان همساني گفتارمتن‌هاي آويني را با آثار مولانا و‌كارل گوستاو يونگ، واكاوي كنيم. نتايج اين تحقيق هم‌سويي و هم‌رنگي سخنان آويني را با مفاهيمي همچون؛ تجلي، نور، ظلمت و لقاءالله كه از واژه‌ها و مفاهيم پربسامد ابيات مولانا و عرفان است و با بيان تازه در پيشنهاد و فرايند فرديت يونگ به‌كار گرفته شده‌اند آشكار مي‌كند.