اثرات محيط رويي سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي تيمار شده با كوركومين بر روي فيبروز قلبي ناشي از انفاركتوس ميوكارد

مقدمه: هدف كلي از مطالعه‌ي حاضر، ارزيابي آثار حمايتي ترشحات سلول‌هاي بنيادي بافت مزانشيمال مغز استخوان تيمار شده با كوركومين بر روي فيبروز قلبي در موش صحرايي بود.روش‌ها: تعداد 18 سر موش صحرايي نر بالغ به صورت اتفاقي به سه گروه 6‌تايي؛ گروه شاهد سالم (نرمال‌سالين)، گروه شاهد بيمار (ايزوپروترنول)، گروه درمان (ايزوپروترنول + محيط رويي سلول‌هاي بنيادي تيمار شده با كوركومين) تقسيم شدند. پس از خون‌گيري، استخوان‌هاي ران و درشت ني جدا شده و براي كشت سلول‌هاي بنيادي مورد استفاده قرار گرفتند. ترشحات سلولي استخراج شده از سلول‌هاي مغز استخوان از طريق وريد دمي تزريق شد. همچنين نمونه‌هاي قلب به دست آمده، وارد فرمالين 10 درصد شد و از نظر بافت‌شناسي ارزيابي گرديد. سطوح سرم لاكتات دهيدروژناز (Lactate dehydrogenase) LDH و كراتين فسفوكيناز (Creatine phosphokinase) CPK اندازه‌گيري شد.يافته‌ها: تزريق زيرجلدي ايزوپروترونول منجر به القاي سكته‌ي قلبي همراه با افزايش CPK و LDH سرم خون در مقايسه با گروه شاهد طبيعي شد. در مقابل تزريق داخل وريدي محيط رويي سلول‌هاي بنيادي در كاهش معني‌دار سطوح  CPKو LDH در مقايسه با گروه شاهد بيمار نتيجه داد. همچنين ميزان فيبروز در گروه محيط رويي كاهش معني‌داري نسبت به گروه شاهد بيمار داشت. اما ميزان التهاب و ادم قلب در هر دو گروه، داراي تفاوت معني‌داري با گروه شاهد بود.نتيجه‌گيري: تزريق تك دوز محيط رويي سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي تيمار شده با كوركومين مي‌تواند به طور قابل ملاحظه‌اي آثار مضر ايزوپروترونول را تضعيف كرده و فيبروز قلبي را كاهش دهد.