تأثير يك دوره تمرين ثبات مركزي با و بدون كنزيوتيپ بر عوامل بيومكانيكي مؤثر بر سندروم متقاطع تحتاني زنان

هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير يك دوره تمرين ثبات مركزي با و بدون كنزيوتيپ برعوامل بيومكانيكي مؤثر بر سندروم متقاطع تحتاني زنان است. ۳۶ زن ۳۰ تا ۴۰ ساله مبتلا به عارضه ي سندروم متقاطع تحتاني به صورت در دسترس و تصادفي به سه گروه ۱۲ نفري با تيپ، بدون تيپ و كنترل تقسيم شدند. براي اندازه گيري شيب لگن، دامنه ي حركتي ران و زانو، قدرت ايزومتريك فلكسورها و اكستنسورهاي ران و زانو، استقامت عضلات شكم، انعطاف پذيري اكستنسورهاي ستون فقرات، استقامت عضلات ناحيه ي مركزي بدن به ترتيب از اينكلاينومتر، گونيامتر، دينامومتر، آزمون فلكشن تنه، آزمون راست كننده ي تنه و آزمون پلانك به طرفين تنه استفاده شد. براي ارزيابي فرضيات پژوهش از آزمون تحليل كوواريانس و در صورت مشاهده ي اختلاف معني دار از مقايسه ي چندگانه ي ميانگين ها به وسيله ي آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. تفاوت بين گروه با تيپ و كنترل در شيب لگن، دامنه ي حركتي همسترينگ، راست راني، قدرت فلكسور زانو و ران و اكستنسور ران معني داربود(0.05≥p) . تفاوت بين گروه بدون تيپ و كنترل در شيب لگن، دامنه ي حركتي راست راني، اكستنسورهاي ستون فقرات معني داربود(0.05≥p). تفاوت بين گروه تمرين با و بدون كنزيوتيپ در دامنه ي حركتي همسترينگ، سوئزخاصره، قدرت فلكسور زانو و ران، اكستنسور و اداكتور ران، استقامت عضلات شكمي، ناحيه ي مركزي معني دار بود(0.05≥p). نتايج نشان داد كه انجام تمرين با تيپ نقش مؤثري در كاهش عارضه ي سندروم متقاطع تحتاني داشته است، لذا پيشنهاد مي­شود از تيپ به عنوان روشي غير تهاجمي و كم هزينه همزمان با تمرين استفاده شود.