بررسي رابطۀ بين وزن دستوري بند موصولي و حضور و يا عدم حضور ضمير تكراري

ضماير تكراري در جايگاهي قرار مي‌گيرند كه سازه‌اي از آنجا حركت كرده باشد. در زبان فارسي، يكي از جايگاه‌هاي اين ضماير در درون بندهاي موصولي است. با توجه به تبيين نقشي هاكينز (2004، 1999) براي حضور ضماير تكراري، در بندهاي موصولي، هرقدر فاصلۀ بين هستۀ بند موصولي و محل سازۀ هم‌مرجع با آن در بند موصولي بيشتر باشد، عدم حضور ضمير تكراري باعث مي‌شود يافتن مرجع سخت‌تر باشد. اين پژوهش، با بهره‌گيري از آزمايش سنجش سطح خوانش، قضاوت دستوري، آزمايش توليدي عملكردمحور و آزمايش شنيداري، به بررسي رابطۀ بين وزن دستوري بند موصولي و حضور يا عدم حضور ضماير تكراري در جايگاه مفعول پرداخته است. فرض بر اين بود كه با افزايش وزن دستوري بند موصولي، حضور ضمير تكراري در جايگاه مفعول، كه هدف بررسي اين پژوهش است، كمك‌كننده خواهد بود. در نهايت، داده‌هاي هر آزمون جداگانه با نرم‌افزار SPSS تحليل شدند. آزمايش‌هايي كه نتايج آنها طبق فرضيۀ پژوهش بوده‌اند، در تحليل‌هاي آماري SPSS معنادار نبوده‌اند؛ يعني حضور ضمير تكراري و يا عدم حضور آن، در هر يك از سطوح وزني، تغيير معناداري ايجاد نمي‌كند. به‌علاوه، رابطۀ بين وزن دستوري و حضور ضمير تكراري نيز معنادار نبود؛ يعني سخنگويان فارسي‌زبان فارغ از هر نوع وزن دستوري، به ميزان زيادي ضمير تكراري استفاده مي‌كنند.