اثر كاربرد تنظيم‌كننده رشد سايكوسل بر عملكرد دانه و ذخاير كربن ساقه در ارقام گندم

يكي از منابع مهم تأمين‌كنندة مواد پرورده در شرايط محدوديت فتوسنتز و تنش خشكي، ذخاير ساقه است. هدف از اين تحقيق، بهبود توان ذخيره‌سازي مواد فتوسنتزي قابل‌ انتقال ساقه از طريق كاهش تخصيص كربن به تركيبات ساختاري در ساقه گندم با مصرف سايكوسل بود. بدين منظور آزمايشي در قالب طرح كرت هاي خردشده بر پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي در سال زراعي 95-1394 اجرا شد. تيمار محلول‌پاشي سايكوسل در دو سطح شاهد و محلول‌پاشي در مرحله ظهور دومين گره ساقه به‌عنوان عامل اصلي و 20 رقم گندم زراعي به‌عنوان عامل فرعي در نظر گرفته شد. صفات مرتبط با ذخيره‌سازي ساقه، عملكرد و اجزاي عملكرد تعيين شد. محلول‌پاشي سايكوسل به‌طور معني‌داري سبب كاهش 3.9 درصدي طول ساقه و افزايش 6 درصدي وزن مخصوص ساقه شد. افزايش كربوهيدرات‌هاي محلول در آب (WSC) ساقه در برخي ارقام با مصرف سايكوسل مشاهده شد. كاربرد سايكوسل علاوه بر اينكه توزيع مواد فتوسنتزي بين تركيبات ساختاري و محلول در ساقه را تحت تأثير قرار داد، سبب افزايش عملكرد دانه و تعداد دانه در سنبله نيز گرديد. سايكوسل ميانگين تعداد دانه در سنبله را تا 6 درصد و ميانگين عملكرد دانه را تا 8.2 درصد افزايش داد. طبق نتايج تجزيه خوشه‌اي، در هر دو تيمار شاهد و محلول‌پاشي سايكوسل ارقام شبرنگ و پيشگام بهترين ارقام ازنظر عملكرد و توان ذخيره‌سازي كربن بودند. درمجموع محلول‌پاشي سايكوسل در مرحله ظهور دومين گره ساقه گندم تأثير مثبت بر عملكرد دانه و تعداد دانه در سنبله ارقام داشت و در ارقام بلندتر سبب بهبود توان ذخيره‌سازي WSC نيز گرديد.