تعارض اماره فراش با ساير امارات از ديدگاه فقه مقارن و حقوق موضوعه ايران و مصر

اماره فراش، يكي از قديمي‌ترين و پركاربردترين امارات، جهت اثبات نسب به ‌شمار مي‌رود. اين اماره گاهي در تعارض با امارات قضائي هم ‌چون نظر كارشناس شامل نظر قائف يا نظريه پزشكي قانوني و پاره‌اي اوقات در تعارض با اماره‌اي هم‌جنس خود قرار مي‌گيرد و آن در جايي است كه زوجه با دو مرد به نحو مشروع مجامعت داشته و ولدي به دنيا آورد كه قابل انتساب به هر دو باشد. در پژوهش پيشِ رو با روش توصيفي تحليلي درصدد پاسخ‌گويي به اين سؤال هستيم كه در تعارض مذكور كدام مقدم است؟ حاصل پژوهش اينكه نظر قيافه‌شناس موجد ظن است كه از فقهاي تشيع مورد تأييد شارع قرار نگرفته و فقهاي اهل‌سنت به‌جز حنفيه آن را معتبر مي‌دانند. هر دو نظام حقوقي ايران و مصر نيز به تأسي از شريعت مقدس بر نظر قائف وقعي نمي‌نهند. در مقابل داده‌هاي دقيق آزمايشگاهي در آزمايش دي‌ان‌اي به جهت علم ‌آور بودن و تفوق علم بر ظن حاصل از اماره فراش، مقدم مي‌گردد. در تعارض اماره فراش زوجيت با فراشي ديگر نيز تقدم فراش دوم براي انتساب طفل با روايات وارده از معصومين(ع) كه مهمترين دليل است و اصل تأخر حادث در حقوق ايران و فقه شيعه ترجيح دارد و در حقوق مصر و نظر ابوحنيفه فراش اول بر فراش دوم مقدم است.