رويكردي مقاصدي به شرطيت طهارت مولد در احكام شرعي

در فقه اماميه براي فرزنداني كه از طريق نامشروع متولد شده‌ اند، احكامي مقرر شده كه در آنها براي برخورداري از برخي حقوق و مزاياي اجتماعي طهارت مولد شرط دانسته شده است. ممكن است اين شبهه ايجاد شود كه احكام مربوط به اولاد زنا نوعي ظلم و تبعيض در حق اين چنين فرزنداني است و شرطيت طهارت مولد به ظاهر بر خلاف عدل و انصاف الهي است. در اين پژوهش با توجه به تاثير مقاصد و حكمتهاي شرعي در تشريع احكام اسلامي به شرطيت طهارت مولد و علت تشريع اين حكم با نگاهي متفاوت نگريسته و اين نتيجه دست يافته شده است كه محروميت فرزندان زنا از برخي حقوق و محدوديت آنها براي بر عهده ‌گرفتن برخي مناصب پذيرفتني است؛ زيرا شارع با توجه به مصالح و مفاسدي كه وجود دارد حق دارد احكامي را مقرر كند و اين به معناي ظلم و تبعيض نيست؛ از منظر شارع، اهميت حفظ سلامت نسب به عنوان يكي از مقاصد شريعت مي ‌باشد و در جهت حفظ اين مقاصد و پيشگيري از چنين روابط نامشروعي به اين تفاوتها قائل شده است.